Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

4.10. "Δήμος Πελλάνας" ...τέλος!

Τα μάθατε τα νέα με το "Πρόγραμμα Καλλικράτης";

"Δήμος Πελλάνας" ...τέλος!

Αχ, πάει κι αυτό ...έγινε!!

 Σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις ο δήμος μας θα καταργηθεί και θα ενσωματωθεί στο Δήμο Σπάρτης (στον οποίο ενσωματώνονται και αρκετοί άλλοι δήμοι: Οινούντος, Μυστρά, Θεραπνών, Φάριδος, καθώς και η κοινότητα Καρυών).
 Η σελίδα, δεξιά, που αναφέρεται σε όλο το νομό Λακωνίας, προέρχεται από το σχετικό επίσημο έγγραφο.
(για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στο έγγραφο)

Ως εδώ ήτανε, λοιπόν!  Θα γίνουμε ...τέως!!!
Πελλ. Α - Πελλ. Β

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

4.9. Ενθύμιον Δημοτικού Σχολείου Πελλάνης...

Άνοιξαν τα σχολεία κι εφέτος... Καλή σχολική χρονιά! Καλή πρόοδο, σε όλα τα παιδιά... Χρόνια πολλά και καλότυχα!

 Παλαιά φωτογραφία (γύρω στο 1940;) με 80 μαθητές /τριες του Δημοτικού Σχολείου Πελλάνης.
Μεταξύ άλλων διακρίνεται και ο παπα-Αντώνης Παπαδόπουλος.

3/θέσιον Δημοτικόν Σχολείον Πελλάνης 1968-69, με 70 μαθητές /τριες, 
και την κα Αθανασία, την κα Ασπασία και τον σύζυγό της κο Κώστα Παπαδόπουλο.

3/θέσιον Δημοτικόν Σχολείον Πελλάνης 1971-72, με την κα Ασπασία.

3/θέσιον Δημοτικόν Σχολείον Πελλάνης 1971-72, με την κα Αθανασία.

Και τις 2 ανωτέρω φωτογραφίες του '72 μας τις έστειλαν από facebook με e-mail.
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
+                                                                                      +
+                                                                                      +
+                Θέση για την 3η φωτογραφία (?)                   +
+                                                                                      +
+                                                                                      +
+                                                                                      +
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Λογικά, δεν θα πρέπει να υπάρχει και μία φωτογραφία με τα υπόλοιπα 23 παιδιά μαζί με τον κο Κώστα?
Αναμένουμε, αν ισχύει, εδώ την συνδρομή σας...


 Αλλά και κάθε άλλη σχετική φωτογραφία, αν υπάρχει σε άλμπουμ ή στο αρχείο σας.

1/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Πελλάνας 2000+, με 0 μαθητές /τριες...

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

4.8. "1/Θέσιον Δημ. Σχολείον Πελλάνας".

  Μεγάλη υπόθεση το δημοτικό σχολείο στα χωριά της Ελλάδας ...ειδικά στα παλαιότερα χρόνια.
 Σε κάθε άκρη της, σε κάθε γωνιά της, υπήρχε κι ένα σχολείο του δήμου - αυτό σημαίνει δημοτικό - που μόρφωνε τα ελληνόπουλα, παρέχοντάς τους, τυπικά τουλάχιστον, ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά των πόλεων. Τους έδινε την ευκαιρία να αποκτήσουν δωρεάν την βασική τους μόρφωση, ώστε να μπορούν έπειτα, κάποια από αυτά, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν το μορφωτικό τους επίπεδο, πηγαίνοντας στα επόμενα στάδια της εκπαίδευσης. Τα επόμενα στάδια δεν ήταν εύκολο πράγμα, όπως σήμερα. Τα παιδιά της Πελλάνας έπρεπε, πολύ παλαιότερα, να μεταβούν στο, λεγόμενο τότε, ημιγυμνάσιο του γειτονικού Καστορείου (κανονικός δρόμος δεν υπήρχε, ούτε λεωφορείο) για σπουδές δύο χρόνων, ενώ έπειτα έπρεπε να μεταβούν στο γυμνάσιο της Σπάρτης για τα υπόλοιπα χρόνια, αν περνούσαν τις εξετάσεις... Και, βέβαια, η πορεία για το πανεπιστήμιο γινόταν ακόμη πιο δύσβατη εκείνα τα χρόνια... Αργότερα, τα πράγματα, όπως ξέρουμε, βελτιώθηκαν σιγά σιγά, ήδη από τη δεκαετία του '70, και αρκετά σημαντικά ως τις μέρες μας.
 Έσφυζε από ζωή κάποτε το Δημοτικό Σχολείο μας!! Στο προαύλιό του [οι παλαιοί έλεγαν εκείνο τον χώρο: η λάκ(κ)α], όλοι μας κάποτε, παίξαμε ανέμελα, γελάσαμε, μαλώσαμε, φωνάξαμε, τσιρίξαμε, κάναμε γυμναστικές επιδείξεις, αλλά και συμμετείχαμε στις εθνικές εορτές, που γίνονταν κυρίως στο υπόστεγό του... Τρέξαμε γύρω γύρω από τις ακακίες του, παίξαμε τα μήλα και άλλα ομαδικά παιχνίδια, παίξαμε ποδόσφαιρο ...ώρες ατέλειωτες, πηδήξαμε στο σκάμμα του και ήπιαμε νερό από τις βρύσες του...
 Το τι μαθαίναμε στις αίθουσές του δεν το πολυ-θυμόμαστε τώρα πια, αλλά θυμόμαστε - εμείς οι παλαιότεροι - ακόμη καλά εκείνη την απειλή ...της βέργας, όπως και αυτή την εκ των υστέρων αίσθηση πόνου στις κοκκινισμένες παλάμες μας!! Εκείνα τα κρεμασμένα χαρτόνια που μας μάθαιναν την αλφαβήτα με ζωγραφιές ζώων ή αντικειμένων που είχαν το αντίστοιχο αρχικό γράμμα. Εκείνους τους χάρτες, γεωγραφικούς και πολιτικούς της Ελλάδας, αλλά και τους πίνακες με τους ήρωες της Επανάστασης. Τις βιβλιοθήκες με τα βαλσαμωμένα πουλιά και ζώα επάνω τους μέσα στο γραφείο του διευθυντή και δίπλα την φωτογραφία εκείνου του δασκάλου, του κ. Εγγλέζη, που σκοτώθηκε πολεμώντας στο αλβανικό μέτωπο... Μετά από αυτόν τοποθετήθηκαν ως δάσκαλοι στο σχολείο μας ο κ. Πολυμενάκος, με καταγωγή από τις Κολλίνες της Αρκαδίας, μαζί με την σύζυγό του.
 Τον θυμόσαστε, αλήθεια, τον συμπατριώτη δάσκαλό μας, τον κ. Κώστα Παπαδόπουλο, με την γυναίκα του, την κα Ασπασία, εκεί στο σχολείο μας κατά τις δεκαετίες του '60, '70 και '80; Εκείνες τις ανεπανάληπτες, τις μοναδικές ...ατάκες του τις θυμόσαστε, όταν κάναμε κάποια ζημιά ή δε διαβάζαμε ή όταν για οποιοδήποτε άλλο λόγο τον στενοχωρούσαμε; Τις θυμόμαστε..., γιατί ακόμα τις αναπολούμε, όταν βρισκόμαστε, εμείς τα αγόρια ειδικά, κάπου όλοι μαζί στο χωριό, και ειδικά στα καφενεία, και γελάμε νοσταλγικά για εκείνα τα χρόνια... Και το κυρίαρχο γεγονός της κάθε χρονιάς ποιο ήταν βέβαια;; Μα, φυσικά, αν θα περάσει ...ο κ. Επιθεωρητής!! Έτσι δεν είναι;


 Θυμάμαι, όμως, που μια χρονιά ο δάσκαλος αυτός έβαλε μερικούς από εμάς τα αγόρια να κατεβάσουμε την ταμπέλα του σχολείου "3/ΘΕΣΙΟΝ ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟΝ ΠΕΛΛΑΝΗΣ" και να διορθώσουμε την κατάληξη, ώστε να γίνει στη δημοτική: ΠΕΛΛΑΝΑΣ. Αργότερα, όμως, κάποια άλλη χρονιά, την κατεβάσαμε πάλι, για να την διορθώσουμε σε ...2/ΘΕΣΙΟΝ. Έτσι, εκείνη η τελευταία αίθουσα δεξιά, που ανέβαινες με εκείνη την στενή σκάλα, σταμάτησε ξαφνικά να λειτουργεί και ...ερήμωσε, έγινε γραφείο ή αποθήκη. (Θυμάμαι που ένα πρωινό, ενώ κάναμε προσευχή, ξαφνικά πετάχτηκε ...μια κότα από εκεί μέσα κακαρίζοντας δυνατά και έτρεξε πετώντας αεροπλανικώς προς το προαύλιο! Τι είχε γίνει;;; Η δασκάλα είχε παρακαλέσει μια μαθήτρια να φέρει μια κότα της στην αίθουσα, για να μας κάνει το αντίστοιχο μάθημα της ζωολογίας!) Τότε, βέβαια, δεν καταλαβαίναμε τα σημάδια που εμφανίζονταν για το μέλλον του σχολείου μας. Το κακό, όμως, δεν σταμάτησε εκεί, αφού αργότερα, μετά από εμάς, έγινε αναπότρεπτα ...1/ΘΕΣΙΟΝ, ενώ πιο πρόσφατα, όπως όλοι καλά ξέρετε, έκλεισε οριστικά...
 Περνάς, όμως, εκεί από απέξω και το βλέπεις να καμαρώνει, παρ' όλα τα χρόνια του, οι ακακίες παραμένουν αγέρωχες στη μεγάλη του αυλή, όπως και οι ευκάλυπτοι, και έχεις την αίσθηση ότι τίποτε δεν χάθηκε ακόμη, σαν να είναι έτοιμο το σχολείο να ξαναλειτουργήσει κάποτε... Αλλά και όταν μπαίνουμε μέσα στις αίθουσες του κάθε τόσο, όταν πρόκειται να ψηφίσουμε ..βέβαια, και βλέπουμε τους μαυροπίνακες ή τα χαρτόνια, που λέγαμε, να κρέμονται ακόμα εκεί στον τοίχο ή θυμόμαστε εκείνες τις ξυλόσομπες που μας ζέσταιναν κάποτε εκεί μέσα ή εκείνον τον μικρό κήπο με τα λουλούδια, έξω από τα παράθυρα, που τα κορίτσια είχαν την ευθύνη να τον καλλιεργούν ή βλέπουμε απέξω εκείνο τον στύλο, όπου κάναμε την έπαρση της σημαίας... Ξέρουμε, πάντως, ότι δεν είμαστε μόνον εμείς, ότι το ίδιο έχει συμβεί πλέον με το δημοτικό ...σχεδόν σε κάθε μικρό ελληνικό χωριό.
Πελλ. Β

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

4.7. Το εκκλησάκι του Αη-Γιώργη.

Γιορτάζει σήμερα το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου...
 Υπήρξε η πρώτη ενορία του χωριού μας, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το Παλαιόκαστρο, δίπλα από το αρχαίο ανάκτορο, στον δρόμο προς την Άσπρη Βρύση και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής.
 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου (τον βίο αυτό καθώς τους βίους όλων των Αγίων μπορείτε να τους βρείτε κάνοντας απλώς κλικ στο ιστολόγιο με τίτλο  Εορτολόγιο):
 "Ο Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυς καταγόταν από την Καππαδοκία, ήταν χιλίαρχος του ρωμαϊκού στρατού και επονομάσθηκε Τροπαιοφόρος εξαιτίας της λαμπρής στρατιωτικής του δράσης. Επειδή, όμως, ο αυτοκράτορας και διώκτης των χριστιανών Διοκλητιανός απαγόρευσε με νόμο να κατέχουν αξιώματα οι χριστιανοί, ο Άγιος υπερασπίσθηκε με θάρρος ενώπιόν του την πίστη του στον Χριστό. Τότε συνελήφθη και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Τον ελόγχισαν στην κοιλιά, τον έδεσαν σε κυλιόμενο τροχό με μαχαίρια και τον έριξαν σε λάκκο με ασβέστη. Απ’ όλα αυτά, όμως, ο Άγιος εξήλθε με την χάρη του Θεού αβλαβής, γεγονός που έκανε πολλούς ειδωλολάτρες να πιστεύσουν στον Χριστό (εορτάζουν στις 20 Απριλίου: Άγιος Βίκτωρ, καθώς και στις 24 Απριλίου: Άγιος Ευσέβιος και οι συν αυτώ), ανάμεσά τους μάλιστα και η σύζυγος του αυτοκράτορα Αλεξάνδρα (εορτάζει στις 21 Απριλίου). Στο τέλος, όμως, με απόφαση του αυτοκράτορα, ο Άγιος απεβίωσε μαρτυρικά με αποκεφαλισμό το 296 μ.Χ.. Αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς Αγίους στην Ελλάδα, ενώ πολυάριθμες είναι οι μονές και οι εκκλησίες που φέρουν το όνομά του".
Πελλ. Α

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

4.6. Πάμε για γεύμα στο ...εστιατόριο Pellana;


Πάμε για φαγητό στο ...εστιατόριο Pellana;

Δυστυχώς ...είναι λίγο μακριά και αυτό!!

Βρίσκεται στις Η.Π.Α...

Και μάλιστα υπάρχουν δύο (τουλάχιστον;) με αυτή την ονομασία:

A) στο προάστειο Peabody της Βοστώνης!
 Kαι, όπως υποψιάζεστε, ανήκει σε συμπατριώτη μας: από ό,τι πληροφορηθήκαμε ανήκει στον Παναγιώτη Πανταζέλο, τον θυμόσαστε; εξάλλου έρχεται τακτικά στο χωριό μας... Αν θέλετε να δείτε ή να μάθετε περισσότερα, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ εδώ, στην επίσημη ιστοσελίδα του (η οποία είναι άριστης ποιότητας) και από την οποία βρήκαμε τη διπλανή φωτογραφία του εστιατορίου.

Β) στη λεωφόρο Lexington της Νέας Υόρκης
 Το ανακαλύψαμε, την τελευταία στιγμή, κατά τη διάρκεια της δημοσίευσης αυτού του άρθρου. Βρίσκεται στην καρδιά αυτής της μεγαλούπολης, ενώ κάποια στοιχεία για το κατάστημα βρίσκονται στις εξής ιστοσελίδες: α) κάνετε κλικ εδώ, β) κάνετε κλικ εδώ. Στην πρώτη ιστοσελίδα δείχνει, μάλιστα, και φωτογραφίες της GoogleEarth (με street view) από το σημείο όπου βρίσκεται το εστιατόριο, αλλά αν και αναφέρεται ως Pellana restaurant, η ταμπέλα εντούτοις δεν έχει την ονομασία αυτή. Στην δεύτερη ιστοσελίδα δείχνει ότι το εστιατόριο ανήκει στον Αντώνη Μπακή (του "Παναγο-Κώτσου"), αλλά ως ιδιοκτήτης αναφέρεται και ο (γιος του) Κώστας Μπακής.

 Χαιρόμαστε, λοιπόν, ιδιαίτερα που οι ιδιοκτήτες τους χρησιμοποιούν την ονομασία του χωριού μας στις επιχειρήσεις τους και τους ευχόμαστε από εδώ "καλές δουλειές" να έχουν πάντοτε εκεί!!
Πελλ. Β

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

4.5. Μια ..."εξωτική" ...Pellana !

Το ξέρετε ότι στον κόσμο μας υπάρχει και δεύτερη ...Pellana (και μάλιστα με δύο λάμδα!);
Δεν το πιστεύετε, έτσι;;;
Νομίζετε ότι το λέμε για αστείο...
Κι όμως, υπάρχει!!! Και μάλιστα σε μεγάλο υψόμετρο... Στο νότιο ημισφαίριο...
Εξακολουθείτε να μην το δεχόσαστε ως πιθανό ή αληθινό; 

Λοιπόν ...λέγεται Pellana Cancha
βρίσκεται στον νομό Puno του Περού
...και σε υψόμετρο 3.930 μ. περίπου!!!

 Ναι, καλά διαβάσατε! Μιλάμε για ανακάλυψη, ...έτσι; Πού είπαμε; Στο Περού; ...Αν είναι δυνατόν!! Πρόκειται, μάλιστα, για μια κατοικημένη περιοχή, όπως δείχνει η σήμανση στον ακόλουθο χάρτη...
 Πιο συγκεκριμένα βρίσκεται κάπου 150 χλμ. βόρεια από τη γνωστή λίμνη Τιτικάκα και περίπου πάλι 150 χλμ. ανατολικά από την επίσης γνωστή πόλη Κούσκο... και λέγεται Pellana (προφορά στα ισπανικά: Πεγιάνα), ενώ στα ισπανικά λεξικά βρίσκουμε ότι η λέξη cancha (και ειδικότερα για τη Ν. Αμερική) σημαίνει μέρος, περιοχή, κοιλάδα.
 Δεν είναι, όμως, κάποια εντελώς ξεχασμένη περιοχή, αφού διάφορα τουριστικά γραφεία διαφημίζουν την περιοχή αυτή στο ίντερνετ και δίνουν αρκετά στοιχεία, χάρτες, αλλά και κάποιες φωτογραφίες {όπως βλέπετε παρακάτω: για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω τους} για το μέρος αυτό! Για πιο συγκεκριμένα στοιχεία, μεταβείτε, για παράδειγμα, στις εξής ιστοσελίδες, κάνοντας κλικ: α) ε δ ώ, β) ε δ ώ και γ) ε δ ώ (υπάρχουν και αρκετές άλλες σχετικές ιστοσελίδες).
 Προκύπτει, όμως, τώρα κι ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Αυτοί εκεί οι ..."Pellan-ιώτες" γνωρίζουν άραγε για εμάς εδώ πέρα; Τι πιστεύετε εσείς;
 Νομίζω ...πως αρκετοί εκεί θα ξέρουν ότι υπάρχει και η δική μας Πελλάνα... Πού το στηρίζω αυτό; Μα όποιος από αυτούς εκεί τους κατοίκους γράψει τη λέξη Pellana σε μια μηχανή αναζήτησης στο ίντερνετ, π.χ. στο Google, θα παρατηρήσει ότι τα πρώτα στοιχεία που δίνονται είναι για το χωριό μας και όχι για την περιοχή τους! Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί, ...θα έχουν, τουλάχιστον, πληροφορηθεί την ύπαρξη της δικής μας Πελλάνας...
 Και, βέβαια, τα ερωτήματα δεν σταματούν εδώ! Πρόκειται για μια απλή συνωνυμία ή προήλθε από κάποιο άλλο λόγο; Ευκαιρία για καλύτερη αναζήτηση, λοιπόν! Αλλά είναι και μακριά, βρε παιδί μου, και συγχρόνως αρκετά ψηλά (θέλεις και μια κάποια προσαρμογή, για να αναπνέεις εκεί με άνεση!), για να μεταβεί κάποιος εκεί πέρα και να το ψάξει καλύτερα το θέμα, να ρωτήσει επιτόπου για το όνομα κλπ...
 Βρήκαμε, όμως, και μια ...δεύτερη "εξωτική" Pellana , για την οποία κάνετε κλικ εδώ: Estero la Pellana (άρθρο 8.7).
Πελλ. Β

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

4.4. Στης βρύσης τον ανήφορο.

 Θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι, δημοτικό, που το άκουγα καμιά φορά στο χωριό, δεν θυμάμαι, όμως, από ποιαν το άκουγα: από τη μάνα μου; από τη θεια μου; ή μήπως τους το θύμιζε η γιαγιά μου; Πάντως μου άρεσε πολύ και με ενθουσίαζε, ως παιδί, το πεταχτό ρυθμικό του στυλ:

Στης βρύσης τον ...κι αμάν, αμάν, αμάν,
στης βρύσης τον ανήφορο
ερχόμουν ζαλωμέεεενη

και το κοπέ ...κι αμάν, αμάν, αμάν, 
και το κοπέλι του πασά
στο σταυροδρόμι στέεεεκει.
Βριζολογού ...κι αμάν, αμάν, αμάν,
βριζολογούσε κι έλεγε,
βριζολογάει και λέεεεει.

- Να το 'ξερα ...κι αμάν, αμάν, αμάν,
να το 'ξερα, η κακόμοιρη,
ότι τα λες για μέεεενα,

ν' αφήσω το ...κι αμάν, αμάν, αμάν,
ν' αφήσω το βαρέλι μου,
να σε πετροβολήηηησω!
- Θέλεις με πέ ...κι αμάν, αμάν, αμάν,
θέλεις με πέτρα, βάρα με,
θέλεις με το λιθάαααρι,

θέλεις με τις πλεξούδες σου,
πάρε μου το κεφάαααλι!!

(Δεν ξέρω, όμως, αν κάποιος/-α γνωρίζει κάτι περισσότερο ή διαφορετικό από ό,τι αναφέρεται εδώ. Γι' αυτό και τον/την παρακαλώ να κάνει τον κόπο και να μας το γράψει στην επιλογή: σχετικά ΣΧΟΛΙΑ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.)
Πελλ. Β

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

4.3. Περιμένοντας την Ανάσταση - Το κοιμητήριο.

 Μεγάλο Σάββατο σήμερα... Η εις Άδου κάθοδος...
 Συνήθως, τα κοιμητήρια βρίσκονται σε τοποθεσίες που δεν πολυφαίνονται... Σε μας, όμως, το κοιμητήριο βρίσκεται μπροστά μας, στη θέα που έχουμε από το χωριό προς τον κάμπο. Αλλά και σε μια διακριτή απόσταση από εμάς: ούτε πολύ κοντά, ώστε να διακρίνεις λεπτομέρειες, ούτε πολύ μακριά, ώστε να μην φαίνεται τίποτα...
 Αλλά και όταν βρίσκεσαι εκεί, επειδή δεν είναι τοποθετημένο σε κλειστό χώρο, αλλά επάνω σε μικρό λόφο, η ματιά σου μπορεί να απλωθεί είτε προς το χωριό είτε προς τη μεριά του κάμπου, και αυτό σε ξεκουράζει από όποια συναισθήματα κι αν νιώθεις εκείνη την στιγμή... Είναι, βλέπεις, ένα είδος ληξιαρχείου για το χωριό μας. Και, όπως και να το κάνεις, όλοι μας έχουμε κάποιο συγγενικό πρόσωπο που κείτεται εκεί: στους κεκοιμημένους. Με μια ματιά απλώνεται μπροστά σου ένας κατάλογος ονομάτων και επιθέτων, που πέρασαν κάποτε από τη ζωή του χωριού μας, μια μικρή ιστορία από την εξέλιξη των επιμέρους οικογενειών, ένα αρχείο μνήμης ...αυτό άλλωστε σημαίνει η λέξη μνήμα. Ο ναός του κοιμητηρίου είναι αφιερωμένος στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
 Εγώ, όμως, θα σταθώ εδώ για λίγο σε ένα πρόσωπο: στον Αποστόλη τον Μπακή, που έφυγε νωρίς, ...αλλά εκεί στη φωτογραφία στο μνήμα του στέκεται στα γόνατα με το παντελονάκι του, χρόνια τώρα, ...δεκαετίες, λες και σε λίγο θα παίξει πάλι μπάλα στο γήπεδο και μας κοιτάει με μια εκφραστική ματιά, ...που τα λέει όλα! Σα να περιμένει την κοινή ανάσταση όλων!
 Γιατί με γεμίζει ελπίδα αυτή, μόνον, η φωτογραφία, δεν ξέρω! Νιώθεις σα να σου δίνει αισιοδοξία και ξεπερνάς όποιο αρνητικό συναίσθημα νιώθεις εκεί λόγω του χώρου. Να γιατί η Ανάσταση του Χριστού - λες, εκείνη τη στιγμή - δίνει ένα νόημα στη ζωή μου... (εκείνο το "θανάτω θάνατον πατήσας", ας πούμε...) Είναι σαν να πέρασαν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κείτονται εκεί, ...σαν να πέρασαν απλώς από μία πόρτα, αφού άφησαν πρώτα το σαρκικό τους ένδυμα, και μπήκαν σε έναν άλλο χώρο για να συνεχίσουν εκεί τη ζωή τους! Τι να πω, εγώ; Έτσι, όμως, νιώθω κάθε φορά που αντικρίζω τον Αποστόλη μας εκεί... Να 'μαστε καλά, να τον θυμόμαστε! Και αυτόν και όλους τους άλλους εκεί, τους κεκοιμημένους προγόνους! Είδατε που, πιο πολύ, παλιότερα, αφήνανε κόκκινα αυγά εκεί, στους εν τοις μνήμασιν...
 Χριστός ανέστη! θα πούμε σε λίγο...
(φαντάζει κοινότοπο, κάθε χρόνο, δεδομένο, αλλά ας δούμε και την ειδοποιό διαφορά, όπως μου την εξήγησε κάποτε ένας παππούλης: διάφοροι κατά καιρούς ανέστησαν άλλους, αλλά το να αναστήσει τον εαυτό του, μόνον Ένας το τόλμησε!!)
Πελλ. Β

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

4.2. Μεγαλοβδομάδα στο χωριό ...όπως πάντα.

Αυτή τη φωτογραφία μάς την έστειλε μια συμπατριώτισσα και γι' αυτό την ευχαριστούμε πολύ..
 Βλέποντας την φωτογραφία, με αυτή την ...θαλπωρή που αποπνέει, μου θύμισε πολλά και διάφορα από όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόμαστε, λίγο πολύ όλοι μας, στο χωριό για να γιορτάσουμε το Πάσχα!
  Έφτασε ο νους μου, αναπολώντας, πίσω σε προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα και στη δεκαετία του '70, σε εκείνη την εποχή που ήταν εφημέριος στο ναό ο (γηραιός, τώρα πια) παπα-Γιώργης ο Βεργέτης - τον θυμόσαστε; - με τους παλιούς ψαλτάδες, π.χ. τον "Κουτρή", αλλά και τους επιτρόπους, λ.χ. τον Ντίνο τον Περδίκη - τους θυμόσαστε καθόλου; Που ήμασταν, ακόμα, σε μικρότερη ηλικία και ήταν σχετικά "άλλα" τα χρόνια εκείνα... όχι και πολύ όμως! Για να πάμε σε ακόμα πιο παλιές εποχές, ας μην το συζητάμε καλύτερα, ...έτσι;
 Πάντως, είναι συγκινητικό που κάθε χρονιά μαζευόμαστε όλοι μας εκεί, για να περάσουμε από κοινού τη Μεγαλοβδομάδα, οι γυναίκες να στολίσουνε τον Επιτάφιο, το βράδυ να σχηματίσουμε όλοι μας αυτή την μακρόσυρτη πομπή με τον Επιτάφιο που κατεβαίνει, περνώντας από το γεφυράκι, ως κάτω στην Άσπρη Βρύση και επιστρέφει μετά από την ανηφόρα πίσω στο ναό. Που ακούγεται μελωδικά το "Ω γλυκύ μου έαρ..." μέσα στη δροσερή συνήθως νύχτα, ενώ οι φλόγες από τα κεριά τρεμοπαίζουν ανήμπορες εδώ και εκεί...
 Και μετά, που έρχεται το βράδυ της Ανάστασης, η αποκορύφωση, κι είμαστε πάλι όλοι εκεί, και από διάφορα μέρη, ...ανταλλάσσουμε ευχές και νιώθουμε μέσα σ' αυτή τη σύναξη ...κάτι να μας ενώνει εκεί μέσα στη νύχτα. Και ακούγεται και κανένα βεγγαλικό από τα πλάγια του ναού και βλέπεις τα χαμόγελα αμηχανίας λόγω του κρότου, διακρίνεις την έκπληξη στα μάτια των παιδιών... Έχεις και τις κοπέλες που συναγωνίζονται, όπως πάντα και παντού, για την καλύτερη εμφάνιση, κάποτε μάλιστα απορείς με εκείνα τα ξώπλατα και τα ντεκολτέ μέσα στην κρύα νύχτα ..σα να είμαστε σε πασαρέλα, αλλά όμως και με τη λανθασμένη συνήθεια πολλών από εμάς να αποχωρούμε δέκα λεπτά μετά το "Χριστός ανέστη", αλλά τέλος πάντων, εντάξει... Όλοι το χαιρόμαστε εκείνο το αντάμωμα, το βλέπω κάθε φορά στα μάτια μας, στην έκφρασή μας... Με συγκινεί! Γι' αυτό και δεν την χάνω εύκολα αυτήν τη συνάντηση, κάθε χρόνο, όπως όλοι μας λίγο πολύ, γιατί αξίζει τον κόπο.
Καλή Ανάσταση, λοιπόν, πατριώτες!
Να 'μαστε καλά, να ανταμώνουμε! και να ξεφαντώνουμε...
Πελλ. Β

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

4.1. Η Πελλάνα ...άνωθεν.

Καλό μήνα.
Πρωταπριλιά ...σήμερα,
αλλά δ ε ν έχουμε σκοπό να σας παρασύρουμε σε κάποιο ψ έ μ α !
Πώς σας φαίνεται, λοιπόν, αυτή η φωτογραφία;
Περίεργη γωνία λήψης, έτσι... Πώς φωτογραφήθηκε;
...από έναν αιωροπτεριστή, τον Θόδωρο, ο οποίος ενθουσιάστηκε, όπως λέει, από την ομορφιά της περιοχής μεταξύ Πελλάνας και Παρδαλιού και δημοσίευσε στο ίντερνετ 10 συνολικά φωτογραφίες!!!
 Για να τις δείτε όλες, θα πρέπει απλώς να μεταβείτε στη σχετική ιστοσελίδα κάνοντας κλικ εδώ.
Τον ευχαριστούμε, λοιπόν, ως πατριώτες, για τον κόπο που έκανε, αλλά και για τα καλά λόγια που λέει εκεί για την περιοχή μας...
Πελλ. Β