Γεωργός απ' το ...Γεωργίτσι
σε μια αλάνα στην ...Πελλάνα
πήγε κι έχτισε καλύβι,
με σκοπό να τον αμείβει
απ' την κούραση της μέρας,
και να βάζει εκεί το βιος του,
να γλυτώνει και τον δρόμο
πάνω-κάτω στο χωριό του...
Τον μιμήθηκαν και άλλοι,
έκαναν κι αυτοί τα ίδια
κι ονομάστηκε ο τόπος:
"Γεωργιτσιάνικα Καλύβια".
Δίπλα του είναι ο κάμπος
με τ' αμπέλια, τις ελιές του
και νερό απ' την Άσπρη Βρύση
τρέχει μέσα στις σοδειές του.
Ο Ταΰγετος στην δύση
κι ο Πάρνωνας στην άλλη,
την μεριά που 'ναι ο Ευρώτας,
στην ανατολή προβάλλει.
Μες στην μέση είναι ο κάμπος
προϊόν του έχει το λάδι,
με την Σπάρτη από τον νότο
να φεγγίζει όλο το βράδυ.
Τα καλύβια εγίναν σπίτια
και σιγά-σιγά χωριό φαινόταν
κι έγινε μετά ...κοινότης
κι είχε και σχολειό δικό της.
Δίπλα της είναι τ' αρχαία,
το Παλιόκαστρο κι οι Τάφοι
των αρχαίων Μυκηναίων
λαξευτοί σ' αυτά τα εδάφη...
και του Ασκληπιού οι κολόνες
απ' τα κλασσικά τα χρόνια,
έργα θαυμαστά, σπουδαία,
που θα υπάρχουνε αιώνια...
Τότε αισθάνθηκαν να δώσουν
όνομα γνωστό, κι ελπίδα,
στο χωριό που ήταν γύρω
στην πηγή την Πελλανίδα.
Κι έτσι πια “Πελλάνα” μόνον
ξανα-είπανε το μέρος
και συνδέθηκε ο τόπος
με την δόξα των Λακώνων.
Βρέθηκε μετά ...παλάτι,
που αγναντεύει την κοιλάδα,
και το ανάκτορο θυμίζει
του Μενέλαου στην Ιλιάδα!
Έγινε κι ο νέος δρόμος
που περνά απ' τα χωράφια,
τους παππούδες μας, θυμάμαι,
να μαζεύουνε τα στάχυα,
τις γιαγιάδες μας πιο πέρα,
με τους φούρνους και τα ζώα,
πώς δουλεύαν όλη μέρα
με κορμιά ηλιοκαμένα...
Πόσο με χαροποιούνε όλοι,
φίλοι ή γνωστοί ή ξένοι,
(είναι κάτι που σου μένει!)
σαν μου λένε πως περνώντας,
είτε μόνοι ή με παρέα,
απ' τα ΣΕΑ της Πελλάνας
αντικρίσαν το χωριό μας
κι αισθάνθηκαν ωραία!!
Το παινεύουν, το κοιτάζουν,
την ματιά τους δεν αλλάζουν!
Είναι και το όνομά του, λένε,
που τους κάνει να θαυμάζουν...
Τώρα πια οι Πελλανιώτες,
Γεωργιτσιάνοι Καλυβιώτες,
αλλά κι οι ξενιτεμένοι,
το χωριό τους καμαρώνουν,
έφτιαξαν και τους Συλλόγους
να συνδράμουν στην ζωή του,
την παράδοση να δώσουν
στα παιδιά μας να την σώσουν.
Στο διαδίκτυο απ' την άλλη
ενωμένοι είμαστε όλοι,
οι μικροί, μα κι μεγάλοι,
ως τα πέρατα του κόσμου...
Κι αν ακούσεις τα πουλάκια,
με λαχτάρα αγνή και μόνη
η φωνή τους διατρανώνει:
το χωριό σου μη λησμόνει !!!
