ζ) ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες των εκκλησιών εδώ

1. Ο ναός των Αγίων Κων/νου και Ελένης...

Είναι οι "πολιούχοι" Άγιοι της Πελλάνας και η γιορτή τους αποτελούσε πάντοτε επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων για τους κατοίκους του χωριού μας.

  Ο αρχικός ναός που υπήρχε εκεί αποτελούσε μετόχι της μονής του Προφήτη Ηλία (που υπήρχε στο Γεωργίτσι) και ήταν μια απλή και μικρή εκκλησία (όπως περίπου είναι και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται κοντά στην Άσπρη Βρύση και αποτελούσε την πρώτη ενορία του χωριού μας). Αργότερα, όμως, χτίσθηκε στην θέση του ο σημερινός ναός, που είναι αρκετά μεγαλύτερος και έχει σχήμα σταυροειδές. Δίπλα στην είσοδό του υπήρχε ένα απλό καμπαναριό, φτιαγμένο από τέσσερις μεταλλικές ράγες σε σχήμα οξείας πυραμίδας.  Στο μέσον της σκεπής του προστέθηκε, κατά την δεκαετία του '70, ο τρούλος που βλέπουμε σήμερα, όπως και το νέο καμπαναριό, με το ρολόι, στο νοτιοδυτικό τμήμα του. Την ίδια εποχή, επιπλέον, διαμορφώθηκε ο χώρος μπροστά από το ιερό του, όπου χτίσθηκε το οίκημα που αποτελεί σήμερα το Πνευματικό Κέντρο, ενώ η ταράτσα του, πολύ έξυπνα, αποτέλεσε συγχρόνως την κύρια αυλή αυτού του ναού. Πιο πρόσφατα προστέθηκαν και οι αψίδες-στέγαστρα μπροστά από τις θύρες του ναού, δίνοντάς του μια επιπλέον αίγλη...
  Στην εποχή μας πολλά λέγονται και γράφονται άδικα για τον Μέγα Κων/νο και το έργο του, επειδή κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ήταν ουσιαστικά ένας εκκολαπτόμενος χριστιανός, ο πρώτος αυτοκράτορας που κατάφερε να ξεφύγει από τις γνωστές αγκυλώσεις του κάθε Ρωμαίου ευγενή της εποχής του. Αλλά και ο πατέρας του δεν ήταν κάποιος τυχαίος: είχε καταργήσει εντελώς ...την φορολογία στην Γαλατία, όπου διοικούσε, και όταν κάποτε ο συναυτοκράτορας (και γνωστός διώκτης των χριστιανών) Διοκλητιανός τον πίεσε αυτοπροσώπως να του παραδώσει τους φόρους των υπηκόων του, εκείνοι μετά από πρόσκλησή του έτρεξαν ...πρόθυμα και συγκέντρωσαν αμέσως χρήματα και τιμαλφή για να μην εκτεθεί απέναντί του! Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο των Αγίων:

  "Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας γεννήθηκε στην πόλη Ναϊσσό (της σημερινής Σερβίας) και ήταν γιος του αυτοκράτορα Κωνστάντιου Χλωρού και της Αγίας Ελένης. Μετά την κοίμηση του πατέρα του έγινε συναυτοκράτορας με τον Μαξέντιο, αλλά αργότερα ήρθαν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Τότε, λίγο πριν την αποφασιστική μάχη, εμφανίσθηκε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα», σημείο που αποτέλεσε σταθμός στην ζωή του. Διέταξε να χαραχθούν στις ασπίδες των στρατιωτών τα γράμματα Ι(ησούς) ΧΡ(ιστός) σε μονόγραμμα και στην μάχη που επακολούθησε κατατρόπωσε τον Μαξέντιο. Έγινε υπέρμαχος της χριστιανικής πίστης και το 313 μ.Χ. υπέγραψε μαζί με τον συναυτοκράτορα Λικίνιο στα Μεδιόλανα, το σημερινό Μιλάνο, της Ιταλίας διάταγμα ανεξιθρησκίας, με το οποίο έπαυσαν ουσιαστικά οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών. Αργότερα, όμως, επακολούθησε σύγκρουση μεταξύ τους και ο Κωνσταντίνος ανεδείχθη νικητής και μονοκράτορας. Αποφάσισε για στρατηγικούς και διάφορους άλλους λόγους την μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους από την Ρώμη, όπου ήταν αρχικά, στην πόλη Βυζάντιο, αρχαία αποικία των Μεγαρέων στα στενά του Βοσπόρου. Οι οικοδομικές εργασίες για την ίδρυσή της άρχισαν το 324 μ.Χ., ενώ τα επίσημα εγκαίνια της Νέας Ρώμης ή Κωνσταντινούπολης, όπως ονομάσθηκε αργότερα από το όνομά του αυτοκράτορα, έγιναν στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ.. 

παλαιά φωτογραφία με το αρχικό
μεταλλικό καμπαναριό...

Η πόλη αφιερώθηκε από αυτόν στην προστασία της Θεοτόκου και αποτέλεσε το κέντρο των εξελίξεων της τότε οικουμένης έως τις 29 Μαΐου του 1453 μ.Χ., όταν κυριεύθηκε από τους Τούρκους. (Αυτή την νέα αυτοκρατορία συμβολίζει ο δικέφαλος αετός, που προήλθε από το σύμβολο του απλού αετού που συμβόλιζε αρχικά την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έπειτα οι Τούρκοι, όταν την κατέλαβαν, παρέλαβαν και το σήμα της πόλης που ήταν η ημισέληνος ...και την έκαναν σημαία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας!) Ο Μέγας Κων/νος όρισε ως επίσημη θρησκεία του κράτους την χριστιανική, ίδρυσε πολλούς ναούς, καθιέρωσε επίσημα την αργία της Κυριακής και συνεκάλεσε στην Νίκαια της Μ. Ασίας την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ.. Αλλά το επόμενο έτος μετά από διαταγή του συνελήφθησαν ο γιος του από την πρώτη του σύζυγο Κρίσπος καθώς και η δεύτερη σύζυγός του Φαύστα με την κατηγορία της αιμομιξίας, πιθανώς όμως από συκοφαντία ή δολοπλοκία με άλλα βαθύτερα αίτια, και εκτελέσθηκαν σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση. Κατόπιν η Αγία Ελένη μετέβη στην Ιερουσαλήμ και με τις συνεχείς προσπάθειές της έγινε εκεί η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, ενώ λίγο αργότερα απεβίωσε ειρηνικά το 328 μ.Χ. σε ηλικία 87 ετών. Ο Άγιος, σύμφωνα με την συνήθεια της εποχής του, βαπτίσθηκε χριστιανός όταν συναισθάνθηκε ότι επέρχεται το τέλος του, ενώ μετά από λίγους μήνες απεβίωσε ειρηνικά το 337 μ.Χ. σε ηλικία 63 ετών."

Αυτή τη φωτογραφία μάς την έστειλε μια συμπατριώτισσα και γι' αυτό την ευχαριστούμε πολύ..

 Βλέποντας την φωτογραφία, με αυτή την ...θαλπωρή που αποπνέει, μου θύμισε πολλά και διάφορα από όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόμαστε, λίγο πολύ όλοι μας, στο χωριό για να γιορτάσουμε το Πάσχα!

  Έφτασε ο νους μου, αναπολώντας, πίσω σε προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα και στη δεκαετία του '70, σε εκείνη την εποχή που ήταν εφημέριος στο ναό ο (γηραιός, τώρα πια) παπα-Γιώργης ο Βεργέτης - τον θυμόσαστε; - με τους παλιούς ψαλτάδες, π.χ. τον "Κουτρή", αλλά και τους επιτρόπους, λ.χ. τον Ντίνο τον Περδίκη - τους θυμόσαστε καθόλου; Που ήμασταν, ακόμα, σε μικρότερη ηλικία και ήταν σχετικά "άλλα" τα χρόνια εκείνα... όχι και πολύ όμως! Για να πάμε σε ακόμα πιο παλιές εποχές, ας μην το συζητάμε καλύτερα, ...έτσι;
 Πάντως, είναι συγκινητικό που κάθε χρονιά μαζευόμαστε όλοι μας εκεί, για να περάσουμε από κοινού τη Μεγαλοβδομάδα, οι γυναίκες να στολίσουνε τον Επιτάφιο, το βράδυ να σχηματίσουμε όλοι μας αυτή την μακρόσυρτη πομπή με τον Επιτάφιο που κατεβαίνει, περνώντας από το γεφυράκι, ως κάτω στην Άσπρη Βρύση και επιστρέφει μετά από την ανηφόρα πίσω στο ναό. Που ακούγεται μελωδικά το "Ω γλυκύ μου έαρ..." μέσα στη δροσερή συνήθως νύχτα, ενώ οι φλόγες από τα κεριά τρεμοπαίζουν ανήμπορες εδώ και εκεί...
 Και μετά, που έρχεται το βράδυ της Ανάστασης, η αποκορύφωση, κι είμαστε πάλι όλοι εκεί, και από διάφορα μέρη, ...ανταλλάσσουμε ευχές και νιώθουμε μέσα σ' αυτή τη σύναξη ...κάτι να μας ενώνει εκεί μέσα στη νύχτα. Και ακούγεται και κανένα βεγγαλικό από τα πλάγια του ναού και βλέπεις τα χαμόγελα αμηχανίας λόγω του κρότου, διακρίνεις την έκπληξη στα μάτια των παιδιών... Έχεις και τις κοπέλες που συναγωνίζονται, όπως πάντα και παντού, για την καλύτερη εμφάνιση. Όλοι το χαιρόμαστε εκείνο το αντάμωμα, το βλέπω κάθε φορά στα μάτια μας, στην έκφρασή μας... Με συγκινεί! Γι' αυτό και δεν την χάνω εύκολα αυτήν τη συνάντηση, κάθε χρόνο, όπως όλοι μας λίγο πολύ, γιατί αξίζει τον κόπο.

2. Το εκκλησάκι του Αη-Γιώργη.

 Υπήρξε η πρώτη ενορία του χωριού μας, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το Παλαιόκαστρο, δίπλα από το αρχαίο ανάκτορο, στον δρόμο προς την Άσπρη Βρύση και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής.

 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου:

 "Ο Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυς καταγόταν από την Καππαδοκία, ήταν χιλίαρχος του ρωμαϊκού στρατού και επονομάσθηκε Τροπαιοφόρος εξαιτίας της λαμπρής στρατιωτικής του δράσης. Επειδή, όμως, ο αυτοκράτορας και διώκτης των χριστιανών Διοκλητιανός απαγόρευσε με νόμο να κατέχουν αξιώματα οι χριστιανοί, ο Άγιος υπερασπίσθηκε με θάρρος ενώπιόν του την πίστη του στον Χριστό. Τότε συνελήφθη και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Τον ελόγχισαν στην κοιλιά, τον έδεσαν σε κυλιόμενο τροχό με μαχαίρια και τον έριξαν σε λάκκο με ασβέστη. Απ’ όλα αυτά, όμως, ο Άγιος εξήλθε με την χάρη του Θεού αβλαβής, γεγονός που έκανε πολλούς ειδωλολάτρες να πιστεύσουν στον Χριστό (εορτάζουν στις 20 Απριλίου: Άγιος Βίκτωρ, καθώς και στις 24 Απριλίου: Άγιος Ευσέβιος και οι συν αυτώ), ανάμεσά τους μάλιστα και η σύζυγος του αυτοκράτορα Αλεξάνδρα (εορτάζει στις 21 Απριλίου). Στο τέλος, όμως, με απόφαση του αυτοκράτορα, ο Άγιος απεβίωσε μαρτυρικά με αποκεφαλισμό το 296 μ.Χ.. Αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς Αγίους στην Ελλάδα, ενώ πολυάριθμες είναι οι μονές και οι εκκλησίες που φέρουν το όνομά του".

3. Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.

 Το εκκλησάκι αυτό είναι το νεότερο που υπάρχει στο χωριό μας, αφού χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80 με ευθύνη του εργολάβου Μιχαλόπουλου (Κούσκουλα). Βρίσκεται στην κορυφή του χωριού μας, λίγο πιο πάνω από την δεξαμενή, και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής, κατά την οποία παρατηρείται γενικώς αθρόα προσέλευση και από συμπατριώτες που ζουν στην Αθήνα αλλά και σε άλλες περιοχές...

  Την γιορτή αυτή, όμως, επισκιάζει δυστυχώς κάθε χρόνο η θλιβερή επέτειος του 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο... Αρκετοί από εμάς θυμόμαστε πόσο επηρέασε εκείνη η ημέρα και το δικό μας χωριό, καθώς βλέπαμε τους πατεράδες, θείους, γειτόνους μας κλπ. που έτρεχαν με ό,τι μέσο υπήρχε εκείνη την εποχή, συνήθως με τρακτέρ, για να μεταβούν στην Καστανιά και από εκεί στο στρατόπεδο που έπρεπε να παρουσιαστούν για επιστράτευση! Είχαμε μείνει πίσω εμείς τα παιδιά, οι μανάδες μας, θείες κλπ. αναστατωμένοι, αφού δεν ξέραμε τι θα πει πόλεμος, και προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα από τις λιγοστές ειδήσεις που υπήρχαν εκείνο τον καιρό... Μπορεί εμείς στην Ελλάδα να παραπονιούμαστε για τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους, αλλά τι να πουν και εκεί στην μαρτυρική μεγαλόνησο που έζησαν ...τα διπλάσια χρόνια κατοχής, και όχι μόνο από Τούρκους... Σήμερα το νησί παραμένει πεισματικά διχοτομημένο, όπως το ήθελαν από τότε οι σκοτεινές δυνάμεις της εποχής. Αλλά ας θυμηθούν επιτέλους οι μεγάλες δυνάμεις αυτού του πλανήτη πως, σύμφωνα και με τα πρόσφατα διδάγματα της Ιστορίας, ό,τι κι αν κάνουν αυτές, στο τέλος, κάποια στιγμή ...τα κλοπιμαία επιστρέφονται στον ιδιοκτήτη τους!! Και δεν νομίζω ότι θα αργήσει αυτή η εποχή...

 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου:

 "Ο Προφήτης Ηλίας καταγόταν από την πόλη Θέσβη ή Θίσβη της Αραβίας, προερχόταν από ιερατικό γένος και έλαβε την προσωνυμία Ζηλωτής για την δύναμη του λόγου του αλλά και για τον ζήλο του προς τον Θεό. Ήλεγξε με αυστηρότητα τον βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ και κυρίως την ειδωλολάτρισσα γυναίκα του, Ιεζάβελ, για τις ασέβειές τους και παρακάλεσε με προσευχή τον Θεό να μην βρέξει ο ουρανός για τρεισήμισι χρόνια. Στο διάστημα αυτό κρυβόταν στο χείμαρρο Χορράθ τρεφόμενος θαυματουργικά από ένα κοράκι, ενώ κατόπιν ευλόγησε το λάδι και το αλεύρι της χήρας Σαραφθίας που τον φιλοξένησε, ώστε αυτά να μην τελειώνουν ποτέ, ενώ ανέστησε τον νεκρό γιο της όταν αυτός αργότερα απεβίωσε. Έπειτα εκάλεσε σε αντιμαχία τον βασιλιά στο Καρμήλιο όρος, για να αποδειχθεί μπροστά στο λαό του Ισραήλ ποιος είναι ο πραγματικός Θεός. Όταν οι ειδωλολάτρες ιερείς απέτυχαν να φέρουν με τις δεήσεις τους φωτιά από τον ουρανό επάνω σε ετοιμασμένο βωμό, ο Προφήτης κατάφερε με την προσευχή του να αποστείλει πυρ από τον ουρανό επάνω στα βρεγμένα από τον ίδιο ξύλα του βωμού, ενώ στην συνέχεια όρμησε και εφόνευσε, μαζί με τον λαό, 450 από τους αντίπαλους ιερείς. Αργότερα κατέφυγε στο όρος Χωρήβ, όπου είδε τον Θεό όσο επιτρέπεται στην ανθρώπινη φύση, ενώ προκάλεσε διαχωρισμό των νερών του ποταμού Ιορδάνη, για να περάσει στην απέναντι όχθη. Το 895 π.Χ. παρέδωσε στον μαθητή του Ελισσαίο ως ευλογία την μηλωτή του, δηλαδή το δέρμα προβάτου με το οποίο ήταν ζωσμένος, σύμβολο του προφητικού του χαρίσματος και ανελήφθη με πύρινο άρμα στους ουρανούς. Παραμένει εκεί μαζί με τον Προφήτη Ενώχ, ο οποίος επίσης μεταφέρθηκε στους ουρανούς πριν αποθάνει, για να εμφανιστούν και πάλι στην Γη ως προάγγελοι της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και να αποβιώσουν, τότε πλέον, μαρτυρικά κηρύττοντας και πάλι τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους."

4. Το κοιμητήριο.

 Συνήθως, τα κοιμητήρια βρίσκονται σε τοποθεσίες που δεν πολυφαίνονται... Σε μας, όμως, το κοιμητήριο βρίσκεται μπροστά μας, στη θέα που έχουμε από το χωριό προς τον κάμπο. Αλλά και σε μια διακριτή απόσταση από εμάς: ούτε πολύ κοντά, ώστε να διακρίνεις λεπτομέρειες, ούτε πολύ μακριά, ώστε να μην φαίνεται τίποτα...

 Αλλά και όταν βρίσκεσαι εκεί, επειδή δεν είναι τοποθετημένο σε κλειστό χώρο, αλλά επάνω σε μικρό λόφο, η ματιά σου μπορεί να απλωθεί είτε προς το χωριό είτε προς τη μεριά του κάμπου, και αυτό σε ξεκουράζει από όποια συναισθήματα κι αν νιώθεις εκείνη την στιγμή... Είναι, βλέπεις, ένα είδος ληξιαρχείου για το χωριό μας. Και, όπως και να το κάνεις, όλοι μας έχουμε κάποιο συγγενικό πρόσωπο που κείτεται εκεί: στους κεκοιμημένους. Με μια ματιά απλώνεται μπροστά σου ένας κατάλογος ονομάτων και επιθέτων, που πέρασαν κάποτε από τη ζωή του χωριού μας, μια μικρή ιστορία από την εξέλιξη των επιμέρους οικογενειών, ένα αρχείο μνήμης ...αυτό άλλωστε σημαίνει η λέξη μνήμα.  Ο ναός του κοιμητηρίου είναι αφιερωμένος στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.

5. Το ξωκλήσι του Αη-Γιάννη του Θεολόγου.

 Βρίσκεται κοντά στον δρόμο που οδηγεί από την Πελλάνα στο Παρδάλι και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί μια ευχάριστη συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής.

 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου:

 "Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος ήταν αδελφός του Αποστόλου Ιακώβου, αλλά και ο πιο αγαπημένος από τους 12 μαθητές του Ιησού Χριστού. Ήταν ο μόνος από τους μαθητές που δεν φοβήθηκε και έμεινε μέχρι τέλους κοντά Του κατά την Σταύρωση, όπου ο Ιησούς εμπιστεύθηκε την μητέρα Του σ’ αυτόν. Μετά την Πεντηκοστή εκήρυξε τον θείο λόγο μαζί με τον Απόστολο Πέτρο στην Μ. Ασία, επιτελώντας πλήθος θαυμάτων, ενώ στην Έφεσο κατέστρεψε με την δύναμη της προσευχή του τον εκεί ναό της Αρτέμιδας και έκανε 400.000 ειδωλολάτρες να πιστεύσουν στον Χριστό. Κατά τον διωγμό του αυτοκράτορα Δομιτιανού (93 - 96 μ.Χ.) συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Ρώμη, όπου τον έριξαν μέσα σε λέβητα με βραστό λάδι. Ο Άγιος, όμως, εξήλθε με την χάρη του Θεού αβλαβής, αλλά κατόπιν εξορίσθηκε στη νήσο Πάτμο, όπου συνέγραψε το προφητικό βιβλίο Αποκάλυψη, ενώ αργότερα στην Έφεσο συνέγραψε το δικό του Ευαγγέλιο, καθώς και τις τρεις καθολικές Επιστολές του. Απεβίωσε ειρηνικά γύρω στο 105 μ.Χ. σε ηλικία 100 ετών, ενώ μετά τον ενταφιασμό του συνέβη η μετάσταση του σώματός του προς τους ουρανούς (εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου). Ανέβλυζε, μάλιστα, από τον τάφο του κάθε χρόνο (πάντοτε κατά την 8η Μαΐου) μια ιερή σκόνη, την οποία οι πιστοί αποκάλεσαν «μάννα» και την συνέλεγαν προς αγιασμό αλλά και θεραπεία των ασθενειών (η εορτή αυτή ονομάζεται ροδισμός και τρύγησις του μάννα)".

6. Το ξωκλήσι του Αη-Προκόπη.

 Βρίσκεται ανατολικά του χωριού, πιο βόρεια από το ξωκλήσι του Αη-Γιάννη, και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής.

 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου:

 "Ο Άγιος Προκόπιος ο μεγαλομάρτυς καταγόταν από την Ιερουσαλήμ και προερχόταν από πατέρα χριστιανό και μητέρα ειδωλολάτρισσα. Όταν η μητέρα του έμεινε χήρα, οδήγησε τον γιο της στον αυτοκράτορα και διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανό (284-305 μ.Χ.), ο οποίος τον διόρισε δούκα της Αλεξάνδρειας και στην συνέχεια τον διέταξε να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους χριστιανούς. Κατά την βραδινή πορεία του, όμως, προς την Αλεξάνδρεια ο Προκόπιος είδε σε όραμα έναν κρυστάλλινο σταυρό και άκουσε μια φωνή να του λέει: «Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού». Ταραγμένος από το όραμα αυτό διέκοψε το ταξίδι του, μετέβη στα Ιεροσόλυμα και έγινε εκεί χριστιανός. Αλλά έπειτα η ίδια η μητέρα του τον κατήγγειλε ως χριστιανό στον ηγεμόνα Ούλκιο, συνελήφθη από αυτόν, υπέστη πολλά βασανιστήρια και φυλακίσθηκε σχεδόν ετοιμοθάνατος. Κατόπιν οδηγήθηκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό, όπου ο Άγιος όχι μόνο αρνήθηκε να θυσιάσει, αλλά προκάλεσε θαυματουργικά και την καταστροφή του ναού, γεγονός που έκανε την μητέρα του Αγία Θεοδοσία, τους αξιωματούχους Αγίους Αντίοχο και Νικόστρατο, αλλά και 12 γυναίκες συγκλητικές να πιστεύσουν στον Χριστό. Τότε υπέστησαν μαζί με τον Άγιο βασανιστήρια, ενώ στην συνέχεια οι 15 Άγιοι απεβίωσαν όλοι μαρτυρικά με αποκεφαλισμό. Ύστερα ο Άγιος Προκόπιος φυλακίσθηκε, αργότερα υπέστη νέους φρικτούς βασανισμούς από τον επόμενο ηγεμόνα Φλαβιανό και στο τέλος απεβίωσε μαρτυρικά με αποκεφαλισμό."
.
.
.

7. Το ξωκλήσι της Ανάληψης.

 Βρίσκεται στα μισά του ανηφορικού, πίσω από το χωριό, δρόμου προς το Γεωργίτσι και όπως κάθε χρόνο, γίνεται εκεί τέτοια εποχή συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής γιορτής.

 Θυμάμαι που τα παλαιότερα χρόνια ο κόσμος πήγαινε εκεί όχι, βέβαια, με τα αυτοκίνητα, όπως σήμερα, αλλά με τα άλογα και τα γαϊδουράκια, που είχαν ως συνήθως τα σαμάρια τους καλυμμένα με κόκκινα κιλίμια... Μετά την λειτουργία ακολουθούσε ένα είδος γιορτής, έπαιζαν οι οργανοπαίκτες την μουσική τους, άρχιζε ο χορός, ο κόσμος απλωνόταν στον γύρω χώρο και έτρωγε διάφορα φαγητά που έφερνε μαζί του...  Ερχόταν, όμως, κόσμος κι από τα γειτονικά χωριά, το Γιωργίτσι, την Αλευρού, τα Ρεγκόζενα κ.ά.
 Κάποιες φορές, θυμάμαι, μας πήγαιναν οι δάσκαλοί μας, εμάς τα παιδιά του δημοτικού, από το σχολείο για εκκλησιασμό και εκδρομή στο ξωκλήσι αυτό... Και ήταν ευχάριστη αυτή η διαδρομή. Φτάναμε πρώτα στην δεξαμενή και μετά στο Μεγαδένδρο, απ' όπου αγνάντευες όλη την γύρω περιοχή. Στην συνέχεια ανηφορίζαμε γοργά προς την Ανάληψη, ενώ  λίγο πριν το εκκλησάκι συναντούσαμε στα αριστερά μας εκείνη την μικρή πηγή που έτρεχε το λιγοστό νερό της προς το δρόμο. Στην πορεία μας όλο και κάποιο πουλάκι εμφανιζόταν κάθε τόσο και κελαηδούσε ή μια σαύρα κρυβόταν στις πέτρες ή μια πεταλούδα πετούσε ακανόνιστα μέσα στο πρωινό αεράκι, που μας συνόδευε ανάλαφρο βουΐζοντας ανάμεσα στα σπάρτα και τους άλλους θάμνους της περιοχής..