Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

β) ΓΕΩΡΓΙΤΣΙ

1. Το Γεωργίτσι την δεκαετία του '60.

παλαιά αεροφωτογραφία
...δεκαετία 1960

...και μια φωτογραφία της εποχής μας

2. Η Πελλάνα ...θυγατέρα  απ' το Γεωργίτσι!

 Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε ότι το χωριό μας λεγόταν κάποτε Γεωργιτσιάνικα Καλύβια, αφού από το Γεωργίτσι κατέβηκαν οι προ-παππούδες/γιαγιάδες μας και εγκαταστάθηκαν οριστικά στο λόφο του χωριού μας, όπου είχαν αρχικά τα καλύβια τους.
Το Γεωργίτσι ιδρύθηκε στις πλαγιές του Ταϋγέτου κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και παρέμεινε απάτητο από τους κατακτητές σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Υπήρξε, άλλωστε, καταφύγιο και στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη, αλλά και του Νικηταρά, ενώ από αυτό κατάγεται και ο σημαντικός στρατηγός Παναγ. Παπαθανασόπουλος, έμπιστος του Κολοκοτρώνη, αλλά και αρκετοί άλλοι αγωνιστές του 1821, όπως ο Αθ. Κατσαρός, ο Αθ. Καράγιαννης, ο Αναγνώστης Σιγαλός, ο Νικ. Μοσχοβίτης, ο Παρασκευάς Φασουλόπουλος κ.ά. Μετά την απελευθέρωση, όμως, φαίνεται ότι κάποιοι κάτοικοί του άρχισαν να εγκαθίστανται στο λόφο μας (που έχει υψόμετρο γύρω στα 350 με 400 μ. και αποτελεί προέκταση των πρόποδων του Ταϋγέτου), αφού ήδη το 1833 αναφέρεται ότι στο Δήμο Πελλάνης ανήκει και το χωριό Γεωργιτσιάνικα.
 Οι κυριότεροι λόγοι αυτής της μετοίκησης, εκτός φυσικά από το γεγονός της οριστικής απουσίας των Τούρκων από τον κάμπο, θα πρέπει να ήταν οι εξής: για να βρίσκονται πιο κοντά στα χωράφια τους και για να αποφύγουν την καθημερινή κουραστική ανηφορική πορεία της επιστροφής στο χωριό τους (που έχει υψόμετρο από τα 900 έως τα 1000 μ.). Έτσι, λοιπόν, μετέτρεψαν τα απλά καλύβια τους σε μόνιμες κατοικίες, είχαν εξάλλου κοντά τους την πλούσια πηγή της Άσπρης Βρύσης και σιγά σιγά οργανώθηκαν σε νέα κοινότητα, η οποία το έτος 1912 επονομάστηκε Καλύβια. Αργότερα, το 1932, όταν είχε πλέον γύρω στους 750 κατοίκους, δόθηκε στο χωριό η ονομασία Πελλάνα, λόγω της αρχαίας πόλης που υπήρξε κάποτε εκεί (στη Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Φεραίου αναφέρεται ως ...Πάλλανα).
 Η θυγατέρα, λοιπόν, του Γεωργιτσιού είχε πλέον γεννηθεί! Απέκτησε γρήγορα την αυτονομία της, την αυτάρκειά της, λόγω του εύφορου κάμπου που απλώνεται δίπλα της, στα πόδια της, ενώ με την πάροδο των γενεών χαλάρωσαν οι δεσμοί της με τον φυσικό της ...πατέρα, που βρίσκεται πάντα εκεί στα δυτικά και την ατενίζει από ψηλά ...εκεί, απ' το μπαλκόνι του Ταϋγέτου. Το 1940 το χωριό μας είχε πλέον φθάσει τους 860 κατοίκους, αλλά στη συνέχεια, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τη μετανάστευση που επακολούθησε, ο πληθυσμός του άρχισε να μειώνεται (όπως, άλλωστε, και στο Γεωργίτσι).
 Βέβαια, αυτή η ιστορία της μετοίκησης κατοίκων από ορεινό χωριό προς τον κάμπο δεν ήταν η μοναδική στον ελλαδικό χώρο... Ήταν η φυσική εξέλιξη μετά την εκδίωξη των Τούρκων από την χώρα μας, αφού δεν υπήρχε πλέον λόγος για τους κατοίκους πολλών ελληνικών χωριών να ζουν απομονωμένοι στα ορεινά, μακριά από τα χωράφια που καλλιεργούσαν καθημερινά στους κάμπους.


3. Ένα ενδιαφέρον χειρόγραφο.

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από ένα χειρόγραφο του παπα-Θανάση Σιγαλού (1846 - 1936), το οποίο βρίσκεται ως σήμερα στην κατοχή των απογόνων του στην Πελλάνα. Στο σπουδαίο αυτό κειμήλιο ο εν λόγω ιερέας κατέγραψε όλα τα στοιχεία που εγνώριζε σχετικά με την προέλευση των κατοίκων του χωριού Γεωργίτσι, όπως του τα μετέδωσαν προφορικά οι παλαιότεροι, καθώς διαφαίνεται από την χαρακτηριστική φράση του προλόγου του. (Το γενεαλογικό δένδρο των βασικών απογόνων τους, πολύ αργότερα, ο εκ Πελλάνης δικηγόρος Κων/νος Δ. Βαρούτσος το συμπλήρωσε με επιμέλεια μέχρι το έτος 1984 και το δημοσίευσε την ίδια χρονιά: Κων/νου Βαρούτσου_Γενεαλογία 1800-1984).

Ως παρέλαβον εκ των πατέρων: 
Περί του πρωτοκτήτορος του χωρίου Γεωργιτσίου πέραν του 16ου αιώνος.
Α. Ο εκ Μάνης καπετάν Γεωργίτσας Θεοφιλάκης εκ της οικογενείας των Μαυρο­μιχαλέων, και Πετροπουλάκης ονομαζόμενος αρματολός, δια το μη υποταγήναι εις τους Τούρκους, ήλθεν μετά της οικογενείας και του ποιμνίου του και κατώκησεν ανατολικώς του Μαλεβού του Ταϋγέτου, κάτωθεν της σημερινής «βρύσεως του Μαλεβού» και εις θέσιν ονόματι «Σιγαλοχώραφα». Εκ της οικογενείας αυτού κατάγεται η μετέπειτα ονομασθείσα οικογένεια των Σιγαλέων
 - Κατόπιν αυτού ήλθε και ο επ’ αδελφή αυτού γαμβρός του, Παράσχος, οικογενειακώς και κατώκησεν εις την σημερινήν θέσιν «Παρασχέϊκα». 
 - Κατόπιν αυτού ήλθε και έτερος επ’ αδελφή Μαυρίκης και κατώκησεν εις την σημερινήν θέσιν «Μαυρίκη βρύσιν». 
 - Κατόπιν ήλθε και έτερος συγγενής αυτών, ονόματι Κούτρουφας, και κατώκησεν εις την σημερινήν θέσιν «Λυκουρέϊκα» και πλατείαν Αγίου Αθανασίου, όπου είχε φυτεύσει άμπελον.
Μετά χρόνους ο καπετάν Γεωργίτσας κατέβη και έκτισεν οικίας τρεις εις θέσιν «Σιγαλέϊκα», έχων 3 υιούς: Θεόφιλον, Δημήτριον και Νικόλαον.
 1) Ο Νικόλαος, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους των Περιβολίων, κατέφυγεν εις την παινεμένην Βοστίτσαν [= Αίγιο] των Πατρών, όπου υπάρχει και οικογένεια ιερατική εις Πάτρας. Μέχρι του 1700 διεσπάρη η οικογένεια αυτού εις νήσον Άνδρον (ένθα υπάρχει η οικογένεια Σιγάλας), εις Σμύρνην, Κωνσταντινούπολιν και Ιταλίαν.
 2) Ο Δημήτριος καταδιωκόμενος κατέφυγεν εις Άγιον Πέτρον [Κυνουρίας], μετονομασθείς Καρέος, διότι ήτο καραφλή η κεφαλή του.
 3) Ο Θεόφιλος έμεινε κάτοικος Γεωργιτσίου – εκ του ονόματος του πατρός αυτού – και έκτισε την εκκλησίαν Άγιος Γεώργιος προς τιμήν του πατρός του.
Β. Ο Θεόφιλος εκ της πρώτης αυτού γυναικός απέκτησεν υιόν Ιωάννην και απέθανεν η πρώτη αυτού γυνή. Και λαβών δευτέρα γυναίκα απέκτησε τρεις θυγατέρας, φθονήσασα όμως η μητριά τον Ιωάννην, προς κληρονομίαν, εφαρμάκωσεν αυτόν. Αλλά προλαβών ο πατήρ δι’ αντι­φαρμάκου, κρεμάσας αυτόν κατωκεφαλής, εξέμεσεν αυτός και έζησεν, αλλ’ εκρατήθη η φωνή του και ωμιλούσε σιγά, διό και μετωνομάσθη από Θεοφιλάκης Σιγαλός.
Από τας τρεις αδελφάς αυτού: α) την μίαν επήρεν ο Παπαδόπουλος από την Αγόριανην, β) την άλλην ο Παπαδόγιαννης από τον Λογγανίκον και γ) την άλλην είς Αλούπης από τον Κάμπον Αβίας [της Μεσσηνιακής Μάνης], όστις κατώκησεν εις Γεωργίτσιον 
Γ. Ο Ιωάννης υπανδρεύθη και εγέννησε 2 θυγατέρας και 3 υιούς:
1) την μίαν έλαβεν ο Ηλίας Τσίχλης, 2) την άλλην ο Ιωάννης Χιόνης και μετώκησεν εις Κολλίνας, 3) Νικόλαος, δημογέρων, έλαβε την αδελφή του Αναγνώστου Τζωρτζάκη, 4) Δημήτριος, η οικογένεια αυτού: α) Κων/νος, β) Νικόλαος, γ) Παναγιώτης και δ) Ιωάννης (υιός αυτού: παπα-Νικόλαος και έγγονος: παπα-Ευάγγελος) και 5) Μιχαήλ.
Δ. Ο Μιχαήλ υπανδρεύθη και εγέννησεν 6 υιούς:
α) παπα-Ιωάννης, β) Αναστάσιος (εις Ύδραν), γ) Πανάγος, δ) Βασίλειος, ε) Δημήτριος (αποθανών εις Σχολήν Καποδιστρίου εις Αίγιναν) και στ) Γεωργάκης.
Ε. Ο Γεωργάκης λαβών γυναίκα Καραγιαννίτσα, εγέννησεν 3 υιούς και 3 θυγατέρας:
1) Γεώργιος, 2) Κων/νος, 3) Αθανάσιος, 4) Παναγιώτα, σύζυγος Γεωργίου Π. Λυκούρεση, 5) Αναστασία, σύζυγος Αντωνίου Φίλιππα και 6) Ευγενία, σύζυγος Ιωάννου Δ. Περδίκη.
ΣΤ. Ο Γεώργιος [1815-1862], λαβών γυναίκα Παναγιώταν Αθ. Μπακή, εγέννησεν 4 θυγατέρας και 4 υιούς:
1) Αναστασία [1840-1919], σύζυγος Ηλία Π. Βύνιου, 2) Μαρία [1842- ;], σύζυγος Χρήστου Βασι­λείου [Τσιμπιριώτη], 3) Βασιλική [1844- ;], σύζυγος Αριστ. Σκρουμπέλου, 4) παπα-Αθανάσιος [1846-1936], 5) Ελένη [1848-1918], σύζυγος Αλεξίου Βαρούτσου, 6) Νικόλαος [1849-1872], αποβιώσας 23 ετών, 7) Χρήστος [1851-1926] και 8) Δημήτριος [1853-1857], αποβιώσας 4 ετών.
π. Αθανάσιος Γ. Σιγαλός (1846 - 1936),
ιερεύς από το 1885 εις Γεωργιτσιάνικα Καλύβια [μετέπειτα Πελλάνα]


4. Με αφορμή την επέτειο του 1821.

Με αφορμή την επέτειο του 1821 ας αναφερθούμε σήμερα στον Αγώνα των τοπικών προγόνων μας για την Παλιγγενεσία.
Κατά την τουρκοκρατία στον καζά του Μυστρά (που αντιστοιχούσε στον νομό Λακωνίας) υπάγονταν 9 επαρχίες, μεταξύ των οποίων ήταν:
α) της Απάνω Ρίζας, στην οποία ανήκαν τα χωριά: 1) Λογκανίκος, 2) Αγόριανη, 3) Γεωργίτσι, 4) Αλευρού, 5) Περιβόλια, 6) Καστανιά, 7) Καστρί, 8) Βορδώνια, 9) Σουστιάνοι, 10) Λογγάστρα και 11) Τρύπη,
β) της Πέρα Ρίζας, που περιείχε τα χωριά: 1) Αράχοβα, 2) Βαρβίτσα, 3) Βαμβακού, 4) Μεγάλη Βρύση, 5) Βασσαράς, 6) Βέρροια, 7) Βέργια, 8) Τσίτζινα, 9) Κονιδίτσα, 10) Βρουλιάς, 11) Θεολόγος, 12) Βουτιάνοι, 13) Αγριάνοι, 14) Χρύσαφα, 15) Ζαραφώνα, 16) Πέρπαινη, 17) Σίτενα, 18) Τσούνι (Κοκκινόραχη) και 19) Κλαδάς, καθώς και
γ) τα Μπροστοχώρια, δηλαδή: 1) Καλτεζές, 2) Κουβέλι, 3) Κουτρουμπούχι, 4) Αγριακόνα, 5) Πάπαρι, 6) Σκορτσινού, 7) Καντρέβα, 8) Αλίκα, 9) Κολλίνα, 10) Κασαβάς, 11) Γαρδίκι κ.ά. μικρότερα.
Από τους παλαιότερους κλέφτες-καπεταναίους θα πρέπει να αναφερθούν:
1. ο Ζαχαριάς (Μπαρμπιτσιώτης), από το χωριό Βαρβίτσα του Πάρνωνα, ο οποίος κατά τη διαφυγή του Λάμπρου Κατσώνη προς τα Κύθηρα το 1792 διέσωσε τον Ανδρίτσο (πατέρα του Οδ. Ανδρούτσου),
2. ο Αντώνης Νικολόπουλος, από την Λογγάστρα (τον οποίον ο Θ. Κολοκοτρώνης αποκαλούσε διδάσκαλό του!), ο οποίος σκοτώθηκε στις 10/4/1821 στη μάχη της Κερασιάς, καθώς και
3. ο Παναγιώταρος (Βενετσάνος), ο οποίος σκοτώθηκε το 1780 μαζί με τους γέροντες γονείς του και τους Κολοκοτρωναίους Κων/νο, Απόστολο και Γεώργιο (πατέρα και αδελφούς αντίστοιχα του, μικρού σε ηλικία, Θεόδωρου, ο οποίος ευτυχώς διεσώθη εκεί τότε), όταν περικυκλώθηκαν από τους Τούρκους στους δύο πύργους του στην Καστάνια, χωριό στα νότια του Ταϋγέτου.
Από τα σπουδαιότερα μέλη της Φιλικής Εταιρείας που βοήθησαν στην προετοιμασία του Αγώνα ήταν και ο Παναγιώτης Σέκερης, μεγαλέμπορος από την Τριπολιτσά, ο οποίος έδωσε πολλά χρήματα για το σκοπό αυτό, με αποτέλεσμα αργότερα το κράτος να τον ανταμείψει με χωράφια που ανήκαν στις εθνικές γαίες στον κάμπο μεταξύ Πελλάνας και Παρδαλίου!
Αναφέρθηκαν παλαιότερα (βλ. κείμενο 6, στις 12 Μαρτίου 2010) μερικά ονόματα Γεωργιτσιάνων οπλαρχηγών, όπως ο στρατηγός Παναγ. Παπαθανασόπουλος, έμπιστος του Θ. Κολοκοτρώνη, ο Αθ. Κατσαρός, ο Αθ. Καράγιαννης, ο Αναγνώστης Σιγαλός, ο Νικ. Μοσχοβίτης και ο Παρασκευάς ΦασουλόπουλοςΦασουλάς). Αλλά και άλλοι αρκετοί Λάκωνες της περιοχής μας οπλαρχηγοί και στρατιώτες έλαβαν μέρος σε διάφορα πεδία μαχών κατά την επανάσταση του 1821, όπως οι αξιωματικοί Νικ. Ζαχαρόπουλος ή Γκούμας (Λογγανίκος), ο Αναγν. Δημητρακόπουλος (Κονιδίτσα), ο Νικ. Σακκελαρίου (Βρουλιάς), ο Ευστρ. Γιαννακόπουλος (Βρουλιάς), ο Αναγν. Στρατηγάκης (Βρουλιάς), ο Π. Νικολετόπουλος (Βρουλιάς), οι Πάνος, Παναγ. και Χρήστος Κόντοι (Βρουλιάς), οι Ευστράτιος, Θεοφίλης και Ιωάννης Θεοφιλάκηδες, ο Γεώργιος Αλούπης, ο Νικ. Μανεσιώτης (Αγόριανη), ο Σπύρος Μανίνος (Αγόριανη), ο Ιωάννης Ιατρός Ζήσης (Κοτίτσα), ο Γεώργιος Δημητρακάκης (Καστρί), ο Αναγν. Καλομοίρης (Βορδόνια), ο Νικ. Τζωρτζάκης (Βορδόνια), ο Ιω. Μερεκούλιας (Παρδάλι), ο π. Δημ. Σακελλαρόπουλος (Βασσαράς), ο Νικ. Σακελλαρόπουλος (Βρέσθενα) κ.ά.
- Αξίζει να προστεθεί εδώ ότι και ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε μεταβεί μερικές φορές στο Γεωργίτσι και μάλιστα, όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του, άφησε κάποτε εκεί την μητέρα του για να την προστατεύσει.
- Επίσης, ο περίφημος λαϊκός ζωγράφος και αγωνιστής Παναγιώτης Ζωγράφος, ο οποίος απεικόνισε διάφορες μάχες του '21 καθ' υπόδειξιν του στρατηγού Μακρυγιάννη, καταγόταν από την Βορδόνια.
- Επιπλέον, μεταφέρουμε εδώ - με κάθε επιφύλαξη - την προφορική μαρτυρία αξιοσέβαστου γηραιού Αθηναίου δικηγόρου με το επώνυμο Αλούπης, εκ Γεωργιτσίου: "...όταν απαγχονίστηκε στο Βελιγράδι ο Ρήγας Φεραίος (το κανονικό του ονοματεπώνυμο ήταν Αντώνιος Κυριαζής ή Κυριαζόπουλος) από τους Τούρκους, οι συγγενείς του στις Φερές (ή Βελεστίνο) του νομού Μαγνησίας, για να αποφύγουν τα αντίποινα, κατέφυγαν από την Θεσσαλία στην περιοχή της Άμφισσας και αργότερα κάποιοι  από αυτούς πέρασαν στην Πελοπόννησο και την Μάνη. Παράλληλα, ένα από τα δύο μπορεί να συνέβη εκείνη την εποχή: είτε άλλαξαν το επώνυμό τους από Κυριαζής σε Αλούπης, είτε μαζί με τις οικογένειες Κυριαζή αναγκάστηκαν, λόγω συγγένειας, να καταφύγουν στην Άμφισσα και οι οικογένειες Αλούπη (υπάρχει ακόμα και σήμερα αυτό το επώνυμο στην περιοχή αυτή), ενώ αργότερα κάποιοι από αυτούς πέρασαν στην Πελοπόννησο..." Αν συνδυάσουμε αυτή την πληροφορία με τα στοιχεία που αναφέρονται στο χειρόγραφο του π. Αθαν. Σιγαλού (βλ. το άρθρο μας  3.2, 19/3/2010, ενότ. Β, παράγρ. γ), βλέπουμε ότι πράγματι ένας Αλούπης από τον Κάμπο Αβίας (στην Μάνη) ήρθε ως γαμπρός στο Γεωργίτσι!
Το πρώτο στρατόπεδο των Λακώνων δημιουργήθηκε στο χωριό Βέρβενα του Πάρνωνα, ενώ αργότερα, κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ το 1825, δημιουργήθηκε ένα νέο στο Γεωργίτσι υπό τις διαταγές αρχικά του Απόστολου Κολοκοτρώνη και έπειτα του Νικηταρά. Όταν ο Ιμπραήμ κατευθύνθηκε από την Τριπολιτσά εναντίον της Λακωνίας, επειδή το στρατόπεδο των Βερβένων είχε ήδη διαλυθεί ως ακατάλληλο για να δοθεί εκεί μάχη, αιχμαλώτισε μέσα σε μια νύχτα, στις αρχές του Σεπτεμβρίου, μερικούς από τους κατοίκους του Βουρλιά. Έπειτα κατέβηκε στον Ευρώτα και έφθασε στον Μυστρά, που είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και τον πυρπόλησε. Κατόπιν πυρπόλησε την Λογγάστρα, ενώ στη συνέχεια κατέκαυσε την Καστανιά και τα Περιβόλια (κατέκοψε μάλιστα και τα δένδρα στον ευρύτερο κάμπο), όπου πριν συνάντησε αντίσταση από τον Νικηταρά και έχασε 28 άνδρες. Δεν μπόρεσε, έτσι, να καταλάβει το Γεωργίτσι, την Αγόριανη ή τον Λογκανίκο και γι’ αυτό επέστρεψε στον Μυστρά και κατευθύνθηκε νότια προς το Γύθειο και το Έλος. Αργότερα, όμως, όταν αποχώρησε από την Λακωνία, συνάντησε στις 21 Σεπτεμβρίου σφοδρή επίθεση τόσο από το στρατόπεδο του Γεωργιτσιού υπό τον Νικηταρά (μάχη της Αλευρούς) όσο και από τους οπλαρχηγούς στον Βασσαρά και στην Βέρροια του Πάρνωνα. Έχασε 70 περίπου άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν 28, απελευθερώθηκαν ευτυχώς πολλά γυναικόπαιδα και κατασχέθηκαν πολλά τρόφιμα και ζώα που είχε λαφυραγωγήσει.
Όταν, αργότερα, ιδρύθηκε το πρώτο ελληνικό κράτος, δημιουργήθηκαν, το 1833 επί Όθωνος, στη Λακωνία 22 δήμοι, μερικοί από τους οποίους ήταν:
α) Βελεμίνης, που περιείχε τα χωριά: 1) Λογκανίκος (έδρα), 2) Αγόριανη, 3) Κοτίτσα, 4) Ρεγκόζενα, 5) Βουτούχος, 6) Κυπαρίσσι, 7) Άγ. Βασίλειος Μαριτσέϊκα και 8) Μέραγα,
β) Πελλάνης, στον οποίο ανήκαν τα χωριά: 1) Γεωργίτσι (έδρα), 2) Αλευρού, 3) Περβόλια, 4) Γεωργιτσιάνικα (δηλ. το χωριό μας) και 5) Παρδάλι,
γ) Καστορίου, με τα εξής χωριά: 1) Καστανιά (έδρα), 2) Καστρί, 3) Σερβέϊκα, 4) Ντεμήρι, 5) Μπολανέϊκα και 6) Μοσχονέϊκα,
δ) Βορδωνίας, που περιελάμβανε τα χωριά: 1) Βορδώνια (έδρα), 2) Λογγάστρα, 3) Σουστιάνοι και 4) Μιτάτοβα και
ε) Σελλασίας, με τα χωριά: 1) Βρουλιάς (έδρα), 2) Κονιδίτσα, 3) Βουτιάνοι, 4) Καλύβια, 5) Θεολόγος και 6) Κοκκινόραχη.
Το 1834 αποφασίσθηκε η επανίδρυση της Σπάρτης, χαράχθηκε το σχέδιο πόλης και άρχισε η ανοικοδόμησή της από το 1835 μέχρι το έτος 1837. Την ίδια εποχή, οι 22 δήμοι της Λακωνίας συμπτύχθηκαν σε 13, μερικοί από τους οποίους ήταν: 1) Πελλάνης (έδρα: Γεωργίτσι), 2) Καστορίου (έδρα: Καστανιά), 3) Σελλασίας (έδρα: Βρουλιάς), 4) Οινούντος (έδρα: Αράχοβα) κλπ.
κύρια πηγή: Διον. Ι. Σιγαλού (εκ Γεωργιτσίου): Ιστορία, Η Σπάρτη και η Λακεδαίμων, τόμος Γ΄, Αθήνα 1963.
[Σημείωση: Ο χρονογράφος Όσιος Θεοφάνης αναφέρει στην "Χρονογραφία" του τη λέξη βορδώνη (= μουλάρι). Επομένως είναι πιθανόν ότι από τη λέξη αυτή προέρχεται η ονομασία του ομώνυμου χωριού.]

5. Το ηρώον για τους πεσόντες αεροπόρους από το Γεωργίτσι.

Δημοσιεύθηκε στις ιστοσελίδες notospress.gr , arxeion-politismou.gr στις 15/6/2017 
Aφιέρωμα στους πεσόντες Αεροπόρους από το Γεωργίτσι κάνει ο κ. Γιώργος Λεκάκης, αναφέροντας: 
Ψηλά, όπως τους πρέπει, στο υψηλότερο σημείο του χωριού, στα 1.100 μ., στήθηκε το μνημείο για τους πεσόντες αεροπόρους του χωριού Γεωργίτσι, στον Ταΰγετο, στην Λακωνία. Όπως πρέπει σε αετούς: 
στον Γρηγόριο Πετράκη
τον Ευάγγελο Γιάνναρη 
και τον Νικόλαο Σκρουμπέλο!
Ο συγγραφέας, στιχουρχός και δημοσιογράφος βρέθηκε στην περιοχή ως κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση «Υακίνθεια 2017» που έγινε στο «Σπαντίδου Αμφιθέατρο». Από την ανήσυχη ματιά του δεν πέρασε απαρατήρητο το μνημείο.
Κάτω από τα αθάνατα ονόματά τους, γράφει:
Λίγο πιο κει, το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας το 2006 εδώρισε ένα παλαιό πολεμικό αεροσκάφος, για να τονίσει την παρουσία τους και να διαιωνίσει την μνήμη τους, όπως θα πρέπει να κάνει σε κάθε χωριό που έχει ήρωα πεσόντα αεροπόρο.

Ο Γρηγόριος Πετράκης γεννήθηκε το 1895 στο Γεωργίτσι Λακωνίας. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Αεροπορία και εκπαιδεύτηκε ως οδηγός αεροπόρος στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπλοΐας του Σέδες. Πήρε μέρος στις επιχειρήσεις της Μ. Ασίας υπηρετώντας στη Γ' Μοίρα Αεροπλάνων, που έδρευε τότε στην Προύσα της Μ. Ασίας. Στις 10 Μαΐου 1921, κατά τη μεταστάθμευση της Δ' Μοίρας από το αεροδρόμιο Μίκρας στο αεροδρόμιο Καζαμίρ Σμύρνης, σκοτώθηκε, όταν το αεροσκάφος Dorand A.R. στο οποίο επέβαινε ως χειριστής κατέπεσε κατά την απογείωση μέσα στο αεροδρόμιο και αποτεφρώθηκε. Μαζί με τον χειριστή βρήκε τον θάνατο και ο συνεπιβάτης του Δεκανέας Βαλσαμάκης. ΠΗΓΗ: pasoipa.org.gr (Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων)
Ο Ευάγγελος Γιάνναρης γεννήθηκε το 1916 στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο
του 1936 κατατάχθηκε στο Τμήμα Αξιωματικών της Σχολής Αεροπορίας. Αποφοίτησε τον Αύγουστο του 1939 με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού και το πτυχίο του χειριστή. Κατά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου υπηρετούσε στο 3/2 Σμήνος Στρατιωτικής Συνεργασίας. Σκοτώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1940 κατά την εκτέλεση αποστολής αναγνωρίσεως και βομβαρδισμού στον τομέα ΤΣΔΜ Πίνδου με αεροσκάφος Henschel, στο οποίο επέβαινε ως παρατηρητής. Κατά τη διάρκεια της αποστολής το ελληνικό αεροσκάφος δέχτηκε επίθεση ιταλικών καταδιωκτικών και ο χειριστής αρχισμηνίας Τσάντας, λόγω διατρήσεως του κινητήρα, αναγκάστηκε να το προσγειώσει στη θέση "Προφήτης Ηλίας" της Βασιλειάδας Καστοριάς, ενώ ο παρατηρητής Γιάνναρης ήταν ήδη νεκρός. Έτσι ο Γιάνναρης κατέχει την πρώτη θέση στον πάνθεον των ηρωικών νεκρών αεροπόρων του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, αλλά είναι και ο πρώτος πεσών Έλληνας Αξιωματικός.
Πιο συγκεκριμένα, το πρωί της 30ής Οκτωβρίου 1940 παίρνει εντολή να απογειωθεί ως τρίτο πλήρωμα ισάριθμων HENSHEL 126 με χειριστή τον αρχισμηνία Λεωνίδα Τσάντα, με σκοπό να παράσχουν κάλυψη (αναγνώρισης και βομβαρδισμού) στο Μέτωπο που κάλυπτε το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Πραγματοποιούν αρκετές επιτυχείς "εξόδους" αναγνώρισης στόχων πάνω από το μέτωπο του τομέα της Πίνδου, για να επέμβουν στον επίγειο αγώνα με βόμβες και πολυβόλα. Η εκτέλεση όμως της αποστολής κατέστη αδύνατη λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών και έτσι το πλήρωμα άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς Κορυτσά με σκοπό να βομβαρδίσει τα εκεί αεροδρόμια. Καθ’ οδον όμως συνάντησαν σχηματισμό εχθρικών καταδιωκτικών με τα οποία ενεπλάκη σε σφοδρή αερομαχία.. Στην τελευταία (και μοιραία) δύο ελληνικά HS 126 εμπλέκονται με πέντε ιταλικά καταδιωκτικά Fiat CR 42 της 392ης Μοίρας Δίωξης. Κατά την αερομαχία το αεροσκάφος των Γιάνναρη - Τσάντα δέχεται καταιγισμό πυρών, τα οποία αναγκάζουν τον χειριστή του (μετά από ελιγμούς αποφυγής) να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση με διάτρητο κινητήρα, κοντά στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας έξω από το χωριό Βασιλειάδα του Νομού Καστοριάς. Εκεί ο ελαφρά τραυματισμένος Τσάντας αντιλαμβάνεται ότι ο Γιάνναρης είναι νεκρός από τα πυρά που δέχθηκαν. Έτσι, από νωρίς ο Ευάγγελος Γιάνναρης, μπαίνει στο πάνθεον των Ηρώων και καταλαμβάνει τη θέση του πρώτου πεσόντα Έλληνα Αξιωματικού του ιστορικού Έπους του '40. Η Πατρίδα τίμησε τον Ευάγγελο Γιάνναρη προάγοντας τον μετά θάνατον σε υποσμηναγό και απονέμοντάς του τον Σταυρό του Ιπταμένου.
Μια λεπτομέρεια του ιστορικού αυτού γεγονότος είναι ότι την αποστολή αυτή έπρεπε να εκτέλεση ένα φίλος του υποσμηναγού, ο οποίος όμως μόλις είχε φτάσει από την Αθήνα στην μονάδα και ήταν κουρασμένος και γι' αυθτό ο πιστός στην φιλία και στο καθήκον Ευάγγελος Γιάνναρης ζήτησε να τον αντικαταστήσει.
Το Νοέμβριο του 2007 σε εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο προς τιμήν του στο χωριό Βασιλειάδα της Καστοριάς τοποθετήθηκε σε πλατεία που πήρε το όνομά του, προτομή του και αεροσκάφος F-104 της Π.Α. ΠΗΓΕΣ: pasoipa.org.gr , 3kala-strava-paraloga.blogspot.gr
Ο Νικόλαος Σκρουμπέλος γεννήθηκε το 1907 στο Γεωργίτσι Λακωνίας. Τον Απρίλιο του 1928 κατατάχθηκε στη Σχολή Αεροπλοΐας. Μετά διετή εκπαίδευση ονομάστηκε πτυχιούχος χειριστής αεροπόρος και προήχθη στο βαθμό του λοχία. Σκοτώθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1941 με αεροσκάφος PZL της 23ης Μοίρας Διώξεως, όταν κατά τη διάρκεια διατεταγμένης αποστολής συνοδείας φίλιου αεροσκάφους ενεπλάκη σε αερομαχία με εχθρικά ιταλικά διώξεως Macchi βόρεια της Κλεισούρας και καταρρίφθηκε. ΠΗΓΕΣ: pasoipa.org.gr

6. Ένας διακεκριμένος ιερέας από το Γεωργίτσι.

 Στο Εορτολόγιο και συγκεκριμένα στη σελίδα αυτού του ιστολογίου "Σύγχρονες ορθόδοξες μορφές", ανάμεσα σε άλλους διακεκριμένους πνευματικούς ανθρώπους της νεότερης εποχής (π.χ. τον πιο γνωστό και επίσης Λάκωνα π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον π. Παΐσιο κ.ά.), αναφέρεται ως ξεχωριστή προσωπικότητα και ένας ιερέας που καταγόταν από το χωριό Γεωργίτσι, ο οποίος διακρίθηκε για τον ευσεβή του βίο αλλά και για το ιδιαίτερο πνευματικό έργο που επιτέλεσε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. 
Το ονοματεπώνυμό του;   π. Ευσέβιος Γιαννακάκης
Στο εν λόγω ιστολόγιο υπάρχει η εξής σύντομη αναφορά (*) σχετικά με αυτόν τον Γεωργιτσιάνο ιερομόναχο:

π. Ευσέβιος Γιαννακάκης

(1910 - 1995)
 Καταγόταν από το χωριό Γεωργίτσι της βόρειας Λακωνίας. Το 1941, στα χρόνια της κατοχής, έγινε ιερομόναχος στην μονή της Αγίας Λαύρας, ενώ λίγο αργότερα πρωτοστάτησε στο φιλανθρωπικό έργο προς τα Καλάβρυτα, μετά το ολοκαύτωμά τους από τους Γερμανούς κατακτητές. Το 1951 σπουδάζει στην Θεολογική σχολή των Αθηνών, ενώ παράλληλα διορίζεται ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, όπου υπηρετεί επί τρεις και πλέον δεκαετίες. Το 1967 ίδρυσε την γυναικεία μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, ενώ μετά την συνταξιοδότησή του, το 1987, ίδρυσε την γυναικεία μονή Αγ. Ιω. του Θεολόγου στα Καλάβρυτα. Απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών.
 Σ.τ.Ε.
(**) Για πιο αναλυτική παρουσίαση του βίου και του έργου του κάνετε κλικ εδώ.
  Επιπλέον, έχει γραφεί και βιβλίο σχετικά με τον βίο και το έργο αυτού του γέροντα ( στο εξώφυλλο του οποίου αποκαλείται χαρακτηριστικά "επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος"), όπως μπορείτε να δείτε, π.χ. κάνοντας κλικ εδώ.

7. Γάμος στο Γεωργίτσι ...το 1955

 Ένα σπάνιο φιλμάκι εποχής, και μάλιστα έγχρωμο, έχει αναρτηθεί στο YouTube από τον συμπατριώτη Γιάννη Δημ. Βαρούτσο (με καταγωγή από Πελλάνα) σχετικά με ένα γάμο που έγινε στο Γεωργίτσι ...το 1955. Απ' ό,τι αναφέρεται στα σχόλια εκεί, πρόκειται για τον γάμο του Γεωργίου Σκρουμπέλου με την Αναστασία Κοψιά που έγινε εκείνη την χρονιά στο ναό, μάλλον, της Αγια-Μαύρας, και, λογικά, θα πρέπει να καταγράφηκε με κινηματογραφική μηχανή από Αμερικανό συμπατριώτη τους. Καταγράφει επιλεκτικά μέσα σε 8 λεπτά όλα εκείνα τα στοιχεία ενός παραδοσιακού γάμου, όπως γινόταν εκείνη την εποχή, με τα παιδάκια που κουβαλάνε τα κανίστρια με τα δώρα της νύφης, τα ζώα που μεταφέρουν τα προικιά, και τα μπαούλα, την συνοδεία της νύφης με τα μουσικά όργανα, τους καλεσμένους με τις μισίνες (μαντίλια) στο πέτο κλπ.

8. Δημοτικόν Σχολείον Γεωργιτσίου "Σωκράτης" ... το 1968

 Αυτό το βίντεο προήλθε από επεξεργασία ενός σπάνιου, και μάλιστα έγχρωμου, φιλμ που δείχνει την αυλή του Δημοτικού Σχολείου "Σωκράτης" στο Γεωργίτσι με τους μαθητές, τις μαθήτριες και τους δασκάλους του, κάπου εκεί στο 1968... Την επεξεργασία και δημοσίευση στο YouTube έχει κάνει, για άλλη μια φορά, ο συμπατριώτης Γιάννης Δημ. Βαρούτσος.


9. "60΄ Ελλάδα" - Ταξίδι στον Ταΰγετο.

Την Πέμπτη, 16/3/2017, η εκπομπή του Νίκου Μάνεση "60΄ Ελλάδα" στον σταθμό του Alpha είχε αφιέρωμα στον Ταΰγετο και τα χωριά του, μεταξύ των οποίων το Γεωργίτσι (3:20΄- 20:25΄), το Καστόρειο (20:26΄- 42:08΄), την Πελλάνα (1:10:50΄- 1:11:23΄) και την Βορδόνια (1:11:24΄- 1:14:57΄).
 
 Σχόλιο: Η εκπομπή, ως συνήθως, ασχολήθηκε κυρίως με τα extreme sports, περιηγήθηκε βέβαια και σε ιστορικούς τόπους, όπως τον Μυστρά και τον Καιάδα, αλλά για την Πελλάνα αφιέρωσε ...μόλις 33 δευτερόλεπτα!!

10. Στην κορυφή του Αγίου Παντελεήμονα.



Δεν υπάρχουν σχόλια: