Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

7.9. Το “Ράλλυ Ακρόπολις" στις δεκαετίες '60 - '70

Θυμόσαστε εκείνο το περίφημο “Ράλλυ Ακρόπολις"; Θυμάστε, εκεί στη δεκαετία του '60 και του '70, που περνούσαν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα από το χωματόδρομο της Πελλάνας, κατεβαίνοντας από το Γεωργίτσι, και σήκωναν τεράστιο σύννεφο σκόνης πίσω τους, εκσφενδόνιζαν πέτρες και χαλίκια στις στροφές και μούγκριζαν αδυσώπητα οι μηχανές τους με το πεντάλ στο τέρμα; Φόβος και τρόμος για όποιον χωρικό δεν είχε ειδοποιηθεί ότι εκείνη την ημέρα θα περνούσαν τα ράλλυ και πήγαινε αμέριμνος στο δημόσιο δρόμο καβάλα στο γαϊδουράκι του με τις γίδες δεμένες πίσω του... Κι εμείς πάλι τα παιδιά, που περιμέναμε πώς και πώς εκείνη την ημέρα κάθε χρόνο, για να δούμε αυτό το ανάρπαστο θέαμα που κρατούσε ελάχιστα λεπτά, αυτό το μοναδικό αθλητικό γεγονός που τάραζε την ηρεμία και την καθημερινότητα των χωριών μας... Εμείς οι μαθητές Γυμνασίου από την Πελλάνα και το Παρδάλι που είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο δρόμο και να τα περιμένουμε, μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε μάθημα εκείνη την ημέρα, αφού ούτε τα λεωφορεία το ρισκάρανε να κάνουνε το δρομολόγιο από και προς το Καστόρειο, όπου ήταν το Γυμνάσιο, ούτε κι εμείς βέβαια θα πηγαίναμε με τα πόδια ως τα Περβόλια και από εκεί για το Καστόρειο, ευκαιρία για κοπάνα... Κι όταν την άλλη ημέρα διαμαρτύρονταν οι καθηγητές μας για την απουσία ολόκληρου χωριού από τα μαθήματα μιας ολόκληρης ημέρας, εμείς επικαλούμασταν πολύ απλά λόγους σωματικής ασφάλειας κλπ... Και βέβαια, μην τύχαινε εκείνη την ημέρα, κατά λάθος ή από πλήρη άγνοια, να βρίσκεται στο δρόμο ακριβώς την στιγμή που περνούσαν τα σκονισμένα θεριά ...κάποιος χωρικός με τον γαϊδαράκο του ή καμιά γιαγιά με τις κατσίκες της για το χωράφι, γιατί και αυτοί και τα ζώα βίωναν τον απόλυτο τρόμο και την πλήρη ανασφάλεια μέχρι να περάσουν αστραπιαία από δίπλα τους...!

Να μην έχουμε κι εμείς τότε κινητά, να βγάζουμε τις φωτογραφίες τη μία μετά την άλλη, για να απαθανατίσουμε το γεγονός, να το ανεβάσουμε στο Φέισμπουκ, να μας κάνουν ταγκ και λάικ... Να βλέπαμε έτσι κι εμείς σήμερα πώς ήταν εκείνα τα χρωματιστά αγωνιστικά να ξεπροβάλλουν μέσα από το σύννεφο σκόνης (εκτός από κάποιες ίσως ξεθωριασμένες τώρα πια φωτογραφίες που βγάλαμε τότε με φιλμ 35mm)... Και να που κάποια χρονιά δεν ακουγόταν από κανέναν ότι πλησίαζε η ημέρα για το περίφημο ράλλυ! Τι είχε συμβεί άραγε; Πώς γινόταν να μην ακούγεται κάτι; Πολύ απλά, κάποια χρονιά άλλαξαν την πορεία των αγωνιστικών, καθώς θα ακολουθούσαν άλλη διαδρομή πλέον (δεν συμπαθούσαν την άσφαλτο, που λίγο λίγο απλωνόταν τότε στους δρόμους της Ελλάδας) και δεν θα ξαναπέρναγαν από τους βόρειους δήμους της Λακωνίας!! Τι απογοήτευση! Ώστε αυτό ήταν... Και πράγματι, δεν τα ξαναείδαμε! Κι έμεινε εκείνη η γλυκιά ανάμνηση και θύμηση στο νου και στις καρδιές μας...
Σε αυτό το αναμνηστικό γραμματόσημο φαίνεται όλη η διαδρομή που έκαναν τα αγωνιστικά
Και λίγα λόγια για την ιστορία της διοργάνωσης:
Το “Ράλλυ Ακρόπολις" διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1953 με πρώτο νικητή στην ιστορία του τον Nίκο Παπαμιχαήλ με Jaguar XK 120. Ήταν ουσιαστικά η εξέλιξη του Ράλλυ ΕΛΠΑ. Σύντομα το ελληνικό ράλλυ τράβηξε το ενδιαφέρον δυνατών ξένων συμμετοχών, το 1956 συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ενώ το 1973 μπαίνει πλέον στο πρόγραμμα του WRC (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ). Σύντομα, ο ελληνικός αγώνας κέρδισε τη φήμη του πιο σκληρού ράλλυ στην Ευρώπη. Ο τερματισμός αποτελούσε για τους περισσότερους πραγματική νίκη, γι’ αυτό και είχε μεγάλο κύρος στο θεσμό του WRC. Η εκκίνηση στην Ακρόπολη και οι πανέμορφες διαδρομές κέρδιζαν το θαυμασμό των οδηγών, των οποίων τα όνειρα και οι προσδοκίες για νίκη συνήθως κατέρρεαν σε κάποια από τις φυτευτές πέτρες που παραμόνευαν στα σκληρά ελληνικά χώματα. Τα 3.500 χιλιόμετρα περίπου της διαδρομής του πάνω σε άσφαλτο, χωματόδρομο και δύσβατους δρόμους του χάρισαν την φήμη του σκληρού και μαζί με αυτή του χάρισαν και την παγκόσμια αίγλη του. Ο τερματισμός στο ράλλυ αυτό, πόσω μάλλον η νίκη, ανέκαθεν θεωρούνταν παράσημο τόσο για τον οδηγό, όσο και για τον κατασκευαστή λόγω του υψηλού δείκτη δυσκολίας! Με τα χρόνια, το ελληνικό ράλλυ είχε τη φυσική φθορά του χρόνου. Εχασε σημαντικό μέρος της αίγλης του. Το 1995 δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του παγκοσμίου πρωταθλήματος και τα περισσότερα ξένα πληρώματα δεν έκαναν το ταξίδι για την Αθήνα. Επειτα από αυτό και με τους αγώνες αυτοκινήτου να παύουν να αποτελούν το ρομαντικό σπορ του παρελθόντος, να μετατρέπονται σε αγώνες τεχνολογίας και μηχανικών, η ελληνική οργανωτική επιτροπή προσαρμόστηκε στα δεδομένα και κατάφερε να σώσει το Ράλλυ Ακρόπολις και να συνεχίζει πλέον μέχρι σήμερα. Με τον ίδιο άγριο όσο και μεθυστικό ήχο από το γουργουρητό της μηχανής που ακούγεται «ξεδιάντροπα» κάτω από το καπό του αγωνιστικού. Ενας ήχος που μετουσιώνεται σε κινητήρια δύναμη για το όχημα και σε αδρεναλίνη για εκείνον που έχει το δύσκολο έργο να την τιθασεύσει. Να οδηγήσει το αυτοκίνητο μέσα από τις δύσκολες ειδικές διαδρομές. Να φτάσει ως το τέλος...
Πελλ. Α - Πελλ. Β

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

7.8. Οι πύργοι [..και άλλα σπίτια] της Πελλάνας.

 Δύο είναι τα σπίτια-πύργοι στο χωριό μας. Οι πύργοι αυτοί έχουν την δική τους ιστορία, καθώς στέκονται αγέρωχοι στο πέρασμα των χρόνων και διασώζουν μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, παλαιοτέρων εποχών, που προέρχεται από την ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας. Ευτυχώς, πρόσφατα οι ιδιοκτήτες τους φρόντισαν και έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες επιδιόρθωσης και συντήρησης αυτών των ιδιαίτερων κτηρίων, που δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα στην συνολική εικόνα του χωριού μας.
{για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στις φωτογραφίες}
  Ο ένας βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και είναι ο πύργος του Γκουζούλη (αριστερά), της γνωστής παλαιάς οικογένειας μεγαλο-κτηματιών που προέρχεται από το Γεωργίτσι. Στην νοτιο-ανατολική γωνία του πολυόροφου αυτού πύργου παρατηρούμε ότι υπάρχει μια κυλινδρική προεξοχή με πολεμότρυπες, που μας θυμίζει έντονα τους πύργους της Μάνης.
 Ο άλλος είναι ο πύργος του Ρασσιά (αριστερά κάτω), βρίσκεται στην Άσπρη Βρύση και είναι και αυτός πολυόροφος. Έχω ακούσει ότι στα θεμέλιά του είχαν μπήξει χονδρούς κορμούς από ειδικό ξύλο που δεν σαπίζει, νομίζω μαόνι, για να σταθεροποιηθεί το κτίσμα, επειδή το χώμα εκεί είναι λασπώδες λόγω της παρακείμενης πηγής της Άσπρης Βρύσης (με την ίδια τεχνική άλλωστε είχαν γίνει παλαιότερα και τα θεμέλια των σπιτιών στην Βενετία).
------ . ------   
Συμπληρωματικά, θα θέλαμε εδώ να αναφερθούμε και σε κάποια νεότερα σπίτια που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα στο χωριό μας.
 Ένα από αυτά βρίσκεται στα δυτικά του χωριού, είναι το λευκό σπίτι του Δημήτρη Σιγαλού, χτισμένο στην δεκαετία του '50 σε μοντέρνα γραμμή, δικής του μάλιστα έμπνευσης, που δεν συνάδει όμως με τα υπόλοιπα παραδοσιακά σπίτια του χωριού.
 Στα ανατολικά του χωριού τώρα, στα Καμπερέϊκα, βρίσκονται  τα σπίτια της ..."πέτρινης γειτονιάς", όπως την αποκαλώ τελευταία, αφού τόσο το σπίτι που έχτισε πρόσφατα εκεί ο γιος του Θεοφάνη Μιχαλόπουλου όσο και τα απέναντι σπίτια στο οικόπεδο του Καμπέρη έχουν παραδοσιακή γραμμή με διακοσμητική πέτρα και δίνουν μια πολύ εντυπωσιακή εικόνα.
 Υπάρχουν, βέβαια, και κάποια άλλα σπίτια στο χωριό μας που έχουν επιμελημένη εμφάνιση, αλλά δεν γίνεται εδώ να αναφερθούμε εκτενέστερα...
Πελλ. Α

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

7.7. Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.

Γιορτάζει σήμερα το όμορφο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία...
 Το εκκλησάκι αυτό είναι το νεότερο που υπάρχει στο χωριό μας, αφού χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80 με ευθύνη του εργολάβου Μιχαλόπουλου (Κούσκουλα). Βρίσκεται στην κορυφή του χωριού μας, λίγο πιο πάνω από την δεξαμενή, και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής, κατά την οποία παρατηρείται γενικώς αθρόα προσέλευση και από συμπατριώτες που ζουν στην Αθήνα αλλά και σε άλλες περιοχές...
  Την γιορτή αυτή, όμως, επισκιάζει δυστυχώς κάθε χρόνο η θλιβερή επέτειος του 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο... Αρκετοί από εμάς θυμόμαστε πόσο επηρέασε εκείνη η ημέρα και το δικό μας χωριό, καθώς βλέπαμε τους πατεράδες, θείους, γειτόνους μας κλπ. που έτρεχαν με ό,τι μέσο υπήρχε εκείνη την εποχή, συνήθως με τρακτέρ, για να μεταβούν στην Καστανιά και από εκεί στο στρατόπεδο που έπρεπε να παρουσιαστούν για επιστράτευση! Είχαμε μείνει πίσω εμείς τα παιδιά, οι μανάδες μας, θείες κλπ. αναστατωμένοι, αφού δεν ξέραμε τι θα πει πόλεμος, και προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα από τις λιγοστές ειδήσεις που υπήρχαν εκείνο τον καιρό... Μπορεί εμείς στην Ελλάδα να παραπονιούμαστε για τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους, αλλά τι να πουν και εκεί στην μαρτυρική μεγαλόνησο που έζησαν ...τα διπλάσια χρόνια κατοχής, και όχι μόνο από Τούρκους... Σήμερα το νησί παραμένει πεισματικά διχοτομημένο, όπως το ήθελαν από τότε οι σκοτεινές δυνάμεις της εποχής. Αλλά ας θυμηθούν επιτέλους οι μεγάλες δυνάμεις αυτού του πλανήτη πως, σύμφωνα και με τα πρόσφατα διδάγματα της Ιστορίας, ό,τι κι αν κάνουν αυτές, στο τέλος, κάποια στιγμή ...τα κλοπιμαία επιστρέφονται στον ιδιοκτήτη τους!! Και δεν νομίζω ότι θα αργήσει αυτή η εποχή...
 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου (τον βίο αυτό καθώς τους βίους όλων των Αγίων μπορείτε να τους βρείτε κάνοντας απλώς κλικ στο ιστολόγιο με τίτλο  Εορτολόγιο):
 "Ο Προφήτης Ηλίας καταγόταν από την πόλη Θέσβη ή Θίσβη της Αραβίας, προερχόταν από ιερατικό γένος και έλαβε την προσωνυμία Ζηλωτής για την δύναμη του λόγου του αλλά και για τον ζήλο του προς τον Θεό. Ήλεγξε με αυστηρότητα τον βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ και κυρίως την ειδωλολάτρισσα γυναίκα του, Ιεζάβελ, για τις ασέβειές τους και παρακάλεσε με προσευχή τον Θεό να μην βρέξει ο ουρανός για τρεισήμισι χρόνια. Στο διάστημα αυτό κρυβόταν στο χείμαρρο Χορράθ τρεφόμενος θαυματουργικά από ένα κοράκι, ενώ κατόπιν ευλόγησε το λάδι και το αλεύρι της χήρας Σαραφθίας που τον φιλοξένησε, ώστε αυτά να μην τελειώνουν ποτέ, ενώ ανέστησε τον νεκρό γιο της όταν αυτός αργότερα απεβίωσε. Έπειτα εκάλεσε σε αντιμαχία τον βασιλιά στο Καρμήλιο όρος, για να αποδειχθεί μπροστά στο λαό του Ισραήλ ποιος είναι ο πραγματικός Θεός. Όταν οι ειδωλολάτρες ιερείς απέτυχαν να φέρουν με τις δεήσεις τους φωτιά από τον ουρανό επάνω σε ετοιμασμένο βωμό, ο Προφήτης κατάφερε με την προσευχή του να αποστείλει πυρ από τον ουρανό επάνω στα βρεγμένα από τον ίδιο ξύλα του βωμού, ενώ στην συνέχεια όρμησε και εφόνευσε, μαζί με τον λαό, 450 από τους αντίπαλους ιερείς. Αργότερα κατέφυγε στο όρος Χωρήβ, όπου είδε τον Θεό όσο επιτρέπεται στην ανθρώπινη φύση, ενώ προκάλεσε διαχωρισμό των νερών του ποταμού Ιορδάνη, για να περάσει στην απέναντι όχθη. Το 895 π.Χ. παρέδωσε στον μαθητή του Ελισσαίο ως ευλογία την μηλωτή του, δηλαδή το δέρμα προβάτου με το οποίο ήταν ζωσμένος, σύμβολο του προφητικού του χαρίσματος και ανελήφθη με πύρινο άρμα στους ουρανούς. Παραμένει εκεί μαζί με τον Προφήτη Ενώχ, ο οποίος επίσης μεταφέρθηκε στους ουρανούς πριν αποθάνει, για να εμφανιστούν και πάλι στην Γη ως προάγγελοι της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και να αποβιώσουν, τότε πλέον, μαρτυρικά κηρύττοντας και πάλι τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους."
Πελλ. Β

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

7.6. Ο σύλλογος "Η Λακεδαίμων" και οι απόψεις του.

 Α. Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε στο χωριό τον σύλλογο "Η Λακεδαίμων", ο οποίος συγκροτήθηκε πριν τρία περίπου χρόνια, με πρόεδρο την συμπατριώτισσα Ελένη Μιχαλοπούλου, με σκοπό την προστασία της αρχαίας και σύγχρονης Ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς της Πελλάνας. Μέχρι στιγμής ο σύλλογος αυτός δεν μας έχει αποστείλει κάποιο κείμενό του για να το δημοσιεύσουμε. (Θα θέλαμε εδώ να σας υπενθυμίσουμε ότι σε αυτό το μπλογκ έχουμε σκοπό να δημοσιεύουμε πάντοτε οποιοδήποτε σχόλιο, κείμενο ή οτιδήποτε άλλο επιθυμείτε να μας αποστείλετε.) Αντιθέτως, έχουμε δεχθεί αρκετές επιστολές από τον πρόσφατο σύλλογο "Κίνηση φορέων και πολιτών", τις οποίες και δημοσιεύσαμε.
 Πρόσφατα, λοιπόν, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Λακωνικός Τύπος" κείμενο σχετικά με τον σύλλογο "Η Λακεδαίμων" και τις αποστάσεις που επιλέγει να διατηρήσει απέναντι στον σύλλογο "Κίνηση".  Πιο συγκεκριμένα, ο σύλλογος "Η Λακεδαίμων" επισημαίνει πως κεντρικός στόχος του είναι η με κάθε τρόπο διασφάλιση της νομιμότητας και αυθεντικότητας των αρχαιολογικών ευρημάτων με συγκεκριμένες προτάσεις και για τον λόγο αυτό:
  • βρίσκεται «σε αντίθεση με την Κίνηση Φορέων που ζητά να συνεχιστούν οι ανασκαφές γενικώς και αορίστως από την αρχαιολογία», 
  • υποστηρίζει πως πρέπει να προχωρήσουν οι αρχαιολογικές εργασίες από τον φυσικό τους φορέα και τη διεπιστημονική ομάδα του που ενέκρινε το Υπουργείο Πολιτισμού, δηλαδή τον καθηγητή κ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο
  • ενώ παράλληλα αποδέχεται ως αυθεντική και την ερμηνεία των μνημείων με το χαρακτηρισμό που διατύπωσε ο εν λόγω καθηγητής και αναγνώρισε το Υπουργείο πολιτισμού ως Μυκηναϊκό Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης.
 Επιπλέον, ο σύλλογος παραθέτει αρκετά επερωτήματα προς την "Κίνηση" σχετικά με το θέμα αυτό, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά κατευθείαν από την ανωτέρω εφημερίδα κάνοντας κλικ εδώ... Απομένει, λοιπόν, τώρα να τοποθετηθεί ο σύλλογος "Κίνηση" συγκεκριμένα απέναντι σε αυτά τα επερωτήματα, ώστε να έχουμε πληρέστερη εικόνα για τις όποιες τυχόν μεταξύ τους διαφορές αντίληψης στην επίλυση του προβλήματος με τα αρχαία της Πελλάνας. Ίσως π.χ. λόγω απειρίας να μην διατυπώθηκαν σωστά, αλλά με σχετική ασάφεια, κάποιες από τις θέσεις του νεοσύστατου συλλόγου "Κίνηση" και σίγουρα δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι λειτουργεί ...υπονομευτικά προς τον κ. Σπυρόπουλο (η επιστολή του οποίου, άλλωστε, δημοσιεύθηκε στο 6.5 άρθρο μας ..χάρη στην αποστολή της από τον σύλλογο  αυτό!).  Όλοι οι συμπατριώτες, αλλά και εμείς εδώ προσωπικά, αισθανόμαστε και αποδίδουμε διαρκή ευγνωμοσύνη απέναντι στο πρόσωπό του καθηγητή για το  συνολικό έργο και την ανυπολόγιστη προσφορά του στο πολυβασανισμένο πλέον αυτό θέμα του τόπου μας! Αναμένουμε, λοιπόν, την απάντηση του συλλόγου...
 Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι δύο σύλλογοι, επειδή ουσιαστικά δεν υπάρχει πολιτική ή κομματική αντιπαράθεση ανάμεσά τους, θα βρουν τα κοινά τους σημεία και θα συμπορευτούν με ευγενή άμιλλα απέναντι στο όλο ζήτημα. Η κοινή ή παράλληλη, αλλά σε καμία περίπτωση ανταγωνιστική ή διχαστική, πορεία τους θα ωφελήσει ουσιαστικά το χωριό μας σχετικά με το θέμα των αρχαίων, γιατί οι καιροί είναι πλέον αρκετά δύσκολοι... Πρέπει, επομένως, όλοι μας να λειτουργήσουμε στο εξής ενωτικά!!
 Β. Επιπλέον, ...έντονη αντιπαράθεση υπήρξε πρόσφατα ανάμεσα στον κ. Σπυρόπουλο και τον βουλευτή της Ν.Δ. κ. Δαβάκη (την επερώτησή του στην Βουλή είχαμε δημοσιεύσει στο 6.6 άρθρο μας) για το θέμα των αρχαίων!! Ουσιαστικά ο καθηγητής εξαπολύει δριμύ κατηγορώ απέναντι στον βουλευτή, ο οποίος όμως δηλώνει έκπληκτος για την επίθεση αυτή... Καλύτερα, όμως, να τα διαβάσετε απευθείας από την ίδια εφημερίδα κάνοντας κλικ εδώ.
Πελλ. Α - Πελλ. Β

7.5. Η απάντηση του Υπουργείου Πολιτισμού.

Δημοσιεύουμε εδώ την ...πολυπόθητη απάντηση που απέστειλε το Υπουργείο Πολιτισμού προς την Βουλή μετά από την επερώτηση του βουλευτή κ. Αθ. Δαβάκη (την οποία είχαμε δημοσιεύσει στο 6.6 άρθρο μας μαζί με την αντίστοιχη του βουλευτή κ. Αθ. Λεβέντη). Τα συμπεράσματα δικά σας... {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στο κείμενο}

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

7.4. Η κοιλάδα της Πελλάνας σε ...παιχνίδι Η/Υ !!

 Κι άλλο αξιοπερίεργο με την Πελλάνα... σε αυτό τον κόσμο!
 Υπάρχει ένα παιχνίδι περιπέτειας για ηλεκτρονικούς υπολογιστές που λέγεται Titan Quest - Immortal Throne και κυκλοφόρησε το 2007 (από τα γνωστά παιχνίδια με τους συχνά αγριόμορφους και αφύσικους ήρωες).
  Σε αυτό το παιχνίδι βρίσκεσαι, υποτίθεται, σε διάφορα μέρη της αρχαίας Ελλάδας, όπου θα πρέπει να αντιμετωπίσεις διάφορους εχθρούς, τέρατα και λοιπά εμπόδια, για να συνεχίσεις την πορεία σου... Μια, λοιπόν, από τις περιοχές αυτές είναι και η Pellana Valley, ...δηλαδή η κοιλάδα της Πελλάνας!!! Σε αυτό το επίπεδο του παιχνιδιού θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει τον Κένταυρο Νέσσο... (ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να είναι κάπου εκεί στο Πήλιο), όπως βλέπουμε και στην φωτογραφία, όπου επάνω-δεξιά αναγράφεται ο τόπος μας {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω της}. Έτσι, για την ιστορία, τα διάφορα επίπεδα του παιχνιδιού ξεκινούν ως εξής:
1. Village of Helos: Helos Farmlands - Helos Woods - Laconia - Natural Cave - Laconia Woods - Abandoned Graveyard - Laconia Hills - Natural Cave - Spartan Road.
2. Spartan War-Camp: Pellana Valley (Nessus, Centaur chieftain) - Spartan Highlands - Natural Cave - Mycenean Ruins - Ancient Tomb - Spartan Woods - ... Village of Tegea - Tegea Forest - Tegea Spring - ... Arcadia - Ancient Tomb ...κλπ. 
(για περισσότερα, κάνετε κλικ εδώ)
 Τώρα, ποιος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το όνομα Pellana εκεί στην εταιρεία παραγωγής, άντε να το βρει κανείς...
Πελλ. Β

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

7.3. Ο κάμπος μας και τα αγρωνύμιά του.

 Ο κάμπος του χωριού μας με τις πολλές ελιές και τα χωράφια του είναι ο τόπος στον οποίο δούλεψαν και μόχθησαν αλλά και από τον οποίο τράφηκαν ...γενιές και γενιές ανθρώπων.
 Παλαιότερα καλλιεργείτο συστηματικά από τους χωρικούς, αν και δεν είχαν τα μέσα και τις ευκολίες που έχουμε εμείς σήμερα χάρη στην τεχνολογία, γιατί εξαρτιόνταν άμεσα από αυτόν και τα προϊόντα του. Οι χωρικοί απασχολούνταν με τα χωράφια όλη την ημέρα και ιδιαίτερα με τον κήπο τους. Βασικά προϊόντα του κάμπου ήταν οι ελιές (τα τρία ελαιοτριβεία δούλευαν ως αργά την νύχτα, με τις σειρήνες τους να ακούγονται κάθε τόσο...), το κρασί από τα τόσα αμπέλια που υπήρχαν, αλλά και το σιτάρι και το καλαμπόκι.
 Σήμερα ο κάμπος μας έχει λίγο πολύ παραμεληθεί, κανείς σχεδόν δεν καθαρίζει πλέον τα βάτα και τα άλλα ζιζάνια στα σύνορα των χωραφιών του, ούτε ανοίγει κάθε τόσο τις γράνες γύρω από τα χωράφια του (πράγμα απαραίτητο για να στραγγίζουν τα νερά από αυτά, ώστε να αποδίδουν καλύτερα αλλά και να ανακουφίσουν τις ρίζες των ελιών από την πολύ υγρασία). Παλαιότερα τις γράνες τις άνοιγαν με τις τσάπες και με τα ίδια τους τα  χέρια, αλλά σήμερα ποιος θα δώσει λεφτά με την ώρα στον χειριστή του εκσκαπτικού μηχανήματος για να κάνει το ίδιο; Τουλάχιστον το όργωμα γίνεται πλέον με τα τρακτέρ[ια], ενώ παλαιότερα το ζευγάρι με τα ζώα ήταν σίγουρα δύσκολη υπόθεση για τον κάθε χωρικό... Το ίδιο θα λέγαμε για το θέρισμα (με τα δρεπάνια μες στον καυτό ήλιο και τις οχιές που καραδοκούσαν ενοχλημένες) αλλά και για το αλώνισμα (τόσα αλώνια είχε το χωριό, που σήμερα στέκονται χορταριασμένα πλέον και ανενεργά). Αλλά και με το πότισμα πλέον οι συνθήκες είναι καλύτερες ασφαλώς (τον νεροφόρο τον θυμόσαστε παλιά που μας ενημέρωνε για το ποιος έχει σειρά να ποτίσει;), αφού υπάρχει αυτό το οργανωμένο δίκτυο με τους σωλήνες νερού που το μεταφέρουν από την νέα δεξαμενή προς τα κτήματα.  {για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στην φωτογραφία}
 Είπα, λοιπόν, να περιγράψω λιγάκι τα χωράφια μας στον κάμπο του χωριού μας, να καταλογογραφήσω τα αγρωνύμια, δηλαδή τα τοπωνύμια, τις ονομασίες των αγρών κατά περιοχή... 
 Ξεκινώντας από βορειο-ανατολικά λίγο πιο κάτω από το Κεφαλόβρυσο (δεν φαίνεται στον χάρτη - με εκείνο το ωραίο παλαιό γεφύρι στον δρόμο προς τις Κολλίνες) έχουμε ως βασικά σημεία αναφοράς τον Βλατζίκο, τον Παλιουργιά και την Μούσγα (όπου υπάρχει μικρή πηγή νερού), μετά την Πελεκητή, την Τρουπόρραχη και το Παλιόκαστρο. Πιο ανατολικά έχουμε την Μαυρογή, τον Αη-Προκόπη και κατόπιν φθάνουμε στον ποταμό Ευρώτα, ενώ επάνω στο όρος Πάρνωνα είναι τα Μπιστολέϊκα.
 Μπροστά τώρα από την Άσπρη Βρύση (όπως τρέχει το νερό του Βιρού), είναι τα Βαρικά, πιο δυτικά τα Ρασσέϊκα, ενώ πιο ανατολικά τα Χατζέϊκα. Μετά βγαίνουμε προς τα Παλιάλωνα, τα Ψίλιθρα και την Ψιλιθρόρραχη, πιο κάτω στα Πορόγια και στο Κουβέλι (με την πηγή νερού δίπλα στον Βιρό) που μας οδηγεί πάλι προς τον Ευρώτα και το παρακείμενο λόφο του Μουσουλόγλι. Πιο νότια είναι ο Αη-Γιάννης και πιο κάτω ο Κατσιούρας, το Ξεροκάμπι και του Μπαριαμή.
 Μπροστά στο χωριό, πιο δυτικά από τα προηγούμενα και ακριβώς νότια, είναι τα Καραγιαννέϊκα, μετά ο Βρυκόνακας, κάτω από το κοιμητήριο, κατόπιν (μετά τον χείμαρρο Ξερίλα) είναι οι μικροί συνοικισμοί Σιγαλέϊκα και Κυριακοπουλέϊκα, ενώ έπειτα τα Βαρικά (με τις δύο πηγές, την Πλατάνα και το Λευκάκι), η Μουρίτσα, το Βαγενόρρεμα και οι Ράχες.
 Πιο δυτικά από το κοιμητήριο, στην πλαγιά του λόφου, είναι η Αγριλιά, πιο κάτω και πιο κοντά προς στο χωριό το Πηγαδάκι (με το λίγο νερό που τρέχει εκεί), ενώ ακόμα πιο δυτικά τα Μαραθοβούνια και κατόπιν η Χελιωτόρραχη, οι Γράνες, τα Βαθιά και τα Πεζούλια.
 Μέσα στο χωριό, τώρα, δεν ξέρω αν είναι επίσημες οι ονομασίες ή απλώς περιπαικτικές, αλλά γνωρίζω ότι το δυτικό μέρος του το λέγανε Ασφάκα, ενώ από τον Άγιο Κων/νο και ανατολικά το λέγανε Βρομολυγιά! Πίσω από το χωριό, τέλος, είναι το Μεγαδέντρο, απ' όπου αγναντεύεις όλο τον κάμπο, ενώ πιο βόρεια τα Ραβαρέϊκα και τα Καλαρεμέϊκα πηγαίνοντας προς το ξωκλήσι της Ανάληψης{για μεγέθυνση, κάνετε κλικ επάνω στον χάρτη}
 Πελλ. Α

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

7.2. Το ξωκλήσι του Αη-Προκόπη.

Γιορτάζει σήμερα το ταπεινό ξωκλήσι του Αη-Προκόπη...
 Βρίσκεται ανατολικά του χωριού, πιο βόρεια από το ξωκλήσι του Αη-Γιάννη, και όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, γίνεται εκεί συνάντηση των συγχωριανών με την ευκαιρία αυτής της γιορτής.
 { Για να μάθετε κάποιες λεπτομέρειες για το εκκλησάκι αυτό, βλ. παρακάτω τα σχόλια που μας απέστειλαν... }
 Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά στον βίο του Αγίου (τον βίο αυτό καθώς τους βίους όλων των Αγίων μπορείτε να τους βρείτε κάνοντας απλώς κλικ στο ιστολόγιο με τίτλο  Εορτολόγιο):
 "Ο Άγιος Προκόπιος ο μεγαλομάρτυς καταγόταν από την Ιερουσαλήμ και προερχόταν από πατέρα χριστιανό και μητέρα ειδωλολάτρισσα. Όταν η μητέρα του έμεινε χήρα, οδήγησε τον γιο της στον αυτοκράτορα και διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανό (284-305 μ.Χ.), ο οποίος τον διόρισε δούκα της Αλεξάνδρειας και στην συνέχεια τον διέταξε να καταδιώκει και να συλλαμβάνει τους χριστιανούς. Κατά την βραδινή πορεία του, όμως, προς την Αλεξάνδρεια ο Προκόπιος είδε σε όραμα έναν κρυστάλλινο σταυρό και άκουσε μια φωνή να του λέει: «Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού». Ταραγμένος από το όραμα αυτό διέκοψε το ταξίδι του, μετέβη στα Ιεροσόλυμα και έγινε εκεί χριστιανός. Αλλά έπειτα η ίδια η μητέρα του τον κατήγγειλε ως χριστιανό στον ηγεμόνα Ούλκιο, συνελήφθη από αυτόν, υπέστη πολλά βασανιστήρια και φυλακίσθηκε σχεδόν ετοιμοθάνατος. Κατόπιν οδηγήθηκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό, όπου ο Άγιος όχι μόνο αρνήθηκε να θυσιάσει, αλλά προκάλεσε θαυματουργικά και την καταστροφή του ναού, γεγονός που έκανε την μητέρα του Αγία Θεοδοσία, τους αξιωματούχους Αγίους Αντίοχο και Νικόστρατο, αλλά και 12 γυναίκες συγκλητικές να πιστεύσουν στον Χριστό. Τότε υπέστησαν μαζί με τον Άγιο βασανιστήρια, ενώ στην συνέχεια οι 15 Άγιοι απεβίωσαν όλοι μαρτυρικά με αποκεφαλισμό. Ύστερα ο Άγιος Προκόπιος φυλακίσθηκε, αργότερα υπέστη νέους φρικτούς βασανισμούς από τον επόμενο ηγεμόνα Φλαβιανό και στο τέλος απεβίωσε μαρτυρικά με αποκεφαλισμό."
Πελλ. Β

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

7.1. Τα καφενεία-παντοπωλεία [και οι ταβέρνες] της Πελλάνας.

 Μία ήταν η δυνατότητα ψυχαγωγίας στο χωριό μας και λίγο πολύ μία παραμένει... Το καφενείο! Το καφενείο, όμως, που λίγο πολύ, συνήθως, ήταν συνάμα και παντοπωλείο, και κάποιες φορές και λίγο κρασοπουλειό. Έχουνε μείνει ελάχιστα, βέβαια, σήμερα καφενεία-παντοπωλεία σε σύγκριση με το τι υπήρχε παλαιότερα. Ή μήπως δεν τα θυμόσαστε καλά; Για να δούμε, λοιπόν, τι υπήρχε παλιά και τι απέμεινε σήμερα...
 Ξεκινάμε την διαδρομή μας στον τόπο, αλλά και στον χρόνο, με αφετηρία την Άσπρη Βρύση, όπου υπάρχουν ακόμα τα μαγαζιά, που ξεκίνησαν ως καφενεία-παντοπωλεία, τόσο του Χρήστου Ηλ. Σιγαλού όσο και του Γιώργη και της Γιαννούλας Μόρφη (παλαιότερα το είχε ο πατέρας της, ο Νίκος Μπακής). Επιπλέον, όμως, υπήρχαν παλαιότερα στο χώρο αυτό για κάποιο διάστημα και οι ταβέρνες, οινομαγειρεία, του Παναγιώτη Μιχαλόπουλου (Ποτάκια), εκεί δίπλα από του Χρ. Σιγαλού, του Θανάση Ρασσιά (Καραθάνου), εκεί στον πύργο τον Ρασσέικο, καθώς και ένα μαγαζί στου Αγησίλαου Γκουζούλη τον μπαξέ, στα νότια, στον Βιρό, που το διαχειριζόταν ο Γιάννης Φιλιππόπουλος (Φασαρίας). Περιστασιακά, μόνο κατά το πανηγύρι του χωριού, άνοιγε ταβέρνα και ο Σπύρος Δήμος (εκεί που είναι σήμερα ο φούρνος που έχει ο γιος του, Γιάννης Δήμος). Λίγο πιο ανατολικά από εκεί ανηφορίζοντας, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, υπήρχε παλαιότερα η ταβέρνα του Κωνσταντίνου Μιχαλόπουλου (Κούσκουλα), όπου πήγαιναν κυρίως για να φάνε τα  περίφημα, γνωστά για το πολύ μεγάλο τους μέγεθος, γιαπράκια του. Απέναντι στο δρόμο ήταν και το κρασοπουλειό του Ηλία Μιχαλόπουλου, ενώ λίγο πιο πάνω (εκεί που ήταν το χάνι, κάτω από την πλαγιά του Παλαιόκαστρου) υπήρχε και η ταβέρνα του Δημήτρη Μιχαλόπουλου (Τσέκερη).
 Οινομαγειρείο ήταν, καθώς ανεβαίνουμε την απότομη ανηφόρα από την Άσπρη Βρύση, και το μαγαζί του Γιώργη Σμυρνιού που λειτουργούσε μέχρι πριν μερικά χρόνια στα αριστερά του δρόμου. Στρίβοντας τώρα αριστερά στην διασταύρωση της ανηφόρας φτάνουμε στην κεντρική πλατεία, όπου υπάρχει το καφενείο-παντοπωλείο του Παύλου Φίλ. Φιλιππόπουλου αλλά και το νεότερο του Δημήτρη Φραγκ. Μαλλιαρού, που ξεκίνησε ως σουβλατζίδικο κυρίως, ενώ απέναντι από του Παύλου λειτουργούσε μέχρι πριν μερικά χρόνια και το παραδοσιακό καφενείο-παντοπωλείο του Μήτσου Μαχαίρα.
 Προχωρώντας έπειτα προς τα πάνω φθάνουμε στον πύργο του Γκουζούλη, απέναντι από τον οποίο υπήρχαν παλαιότερα το καφενείο-παντοπωλείο του Γιάννη (Παπα)Ζήτη και λίγο πιο πέρα, δίπλα στον πύργο το κρασοπουλειό του Κώστα Μιχαλόπουλου (Κουφοκώτσου). Έπειτα ανεβαίνουμε στην πλατεία, όπου υπήρχε παλαιότερα, προς νότον,  και λειτούργησε για κάποιο διάστημα το καφενείο του Μήτρου Αδάμη (που το νοίκιαζε στον Ντίνο Σιγαλό και τον Μενέλαο Αδάμη). Απέναντι από αυτό στην πλατεία, προς βορράν, μπροστά από την σημερινή στάση του λεωφορείου, υπήρχε ακόμη πιο παλαιά το καφενείο του Καράγιαννη. Κατόπιν πηγαίνουμε δίπλα, στο Δημοτικό Σχολείο, ακριβώς πιο πάνω από το οποίο υπήρχε παλαιότερα το παντοπωλείο του Μήτσου Σιγαλού (Παπαμήτσου), ενώ για λίγο διάστημα είχε ανοίξει μαγαζί πιο πρόσφατα και ο Θανάσης Ρασσιάς, δίπλα από το Πνευματικό Κέντρο.
 Λίγο παραπάνω τώρα, ακριβώς πίσω από την εκκλησία των Αγίων Κων/νου και Ελένης, υπήρχαν παλαιότερα το καφενείο του  Κώστα Σιγαλού (της Κουτσής) και στην συνέχεια δίπλα και βόρεια από αυτό η ταβέρνα του Γιώργη Φιλιππόπουλου (γερο-Φασαρία), ενώ ακόμη πιο ψηλότερα από εκεί, προς βορράν, υπήρχε παλαιότερα και το παντοπωλείο του Παναγή Μίχου. Τέλος, στρίβοντας στον δρόμο δυτικά από την είσοδο της εκκλησίας, λίγα μέτρα πιο εκεί, υπήρχε παλαιότερα προς βορράν μαγαζί (μάλλον ταβέρνα) του Κωνσταντίνου Κουλόγιαννη, αμέσως μετά και απέναντι λειτουργούσε μέχρι πριν μερικά χρόνια και το καφενείο-παντοπωλείο του Αντώνη Βαρούτσου, έπειτα λίγο πιο πάνω από το δρόμο, προς βορράν, ήταν παλαιότερα το καφενείο του Ηλία Βαρούτσου (συζύγου της Γιαννουλίτσας), ενώ ακόμα πιο πέρα, στο τέλος του ίδιου δρόμου, υπήρχε παλαιότερα το παντοπωλείο του Ηλία Χρ. Σιγαλού, ενώ απέναντί του ήταν το καφενείο-παντοπωλείο των Νίκου και Δημήτρη Μπακή. Επιπλέον, θα πρέπει να προστεθεί και το κρασοπουλειό του Κωνσταντίνου Πρινοκοκκά που υπήρχε παλαιότερα στην δυτική άκρη του χωριού, λίγα μέτρα πιο πάνω από την στροφή του δρόμου (εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του Δημ. Κυριακόπουλου).
 Από τα 28 μαγαζιά που απαριθμήσαμε, σήμερα υπάρχουν μόνον 4 καφενεία (το ένα είναι και σουβλατζίδικο), αλλά και 1 φούρνος...
Πελλ. Α