Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

7.9. Το “Ράλλυ Ακρόπολις" στις δεκαετίες '60 - '70

Θυμόσαστε εκείνο το περίφημο “Ράλλυ Ακρόπολις"; Θυμάστε, εκεί στη δεκαετία του '60 και του '70, που περνούσαν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα από το χωματόδρομο της Πελλάνας, κατεβαίνοντας από το Γεωργίτσι, και σήκωναν τεράστιο σύννεφο σκόνης πίσω τους, εκσφενδόνιζαν πέτρες και χαλίκια στις στροφές και μούγκριζαν αδυσώπητα οι μηχανές τους με το πεντάλ στο τέρμα; Φόβος και τρόμος για όποιον χωρικό δεν είχε ειδοποιηθεί ότι εκείνη την ημέρα θα περνούσαν τα ράλλυ και πήγαινε αμέριμνος στο δημόσιο δρόμο καβάλα στο γαϊδουράκι του με τις γίδες δεμένες πίσω του... Κι εμείς πάλι τα παιδιά, που περιμέναμε πώς και πώς εκείνη την ημέρα κάθε χρόνο, για να δούμε αυτό το ανάρπαστο θέαμα που κρατούσε ελάχιστα λεπτά, αυτό το μοναδικό αθλητικό γεγονός που τάραζε την ηρεμία και την καθημερινότητα των χωριών μας... Εμείς οι μαθητές Γυμνασίου από την Πελλάνα και το Παρδάλι που είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο δρόμο και να τα περιμένουμε, μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε μάθημα εκείνη την ημέρα, αφού ούτε τα λεωφορεία το ρισκάρανε να κάνουνε το δρομολόγιο από και προς το Καστόρειο, όπου ήταν το Γυμνάσιο, ούτε κι εμείς βέβαια θα πηγαίναμε με τα πόδια ως τα Περβόλια και από εκεί για το Καστόρειο, ευκαιρία για κοπάνα... Κι όταν την άλλη ημέρα διαμαρτύρονταν οι καθηγητές μας για την απουσία ολόκληρου χωριού από τα μαθήματα μιας ολόκληρης ημέρας, εμείς επικαλούμασταν πολύ απλά λόγους σωματικής ασφάλειας κλπ... Και βέβαια, μην τύχαινε εκείνη την ημέρα, κατά λάθος ή από πλήρη άγνοια, να βρίσκεται στο δρόμο ακριβώς την στιγμή που περνούσαν τα σκονισμένα θεριά ...κάποιος χωρικός με τον γαϊδαράκο του ή καμιά γιαγιά με τις κατσίκες της για το χωράφι, γιατί και αυτοί και τα ζώα βίωναν τον απόλυτο τρόμο και την πλήρη ανασφάλεια μέχρι να περάσουν αστραπιαία από δίπλα τους...!

Να μην έχουμε κι εμείς τότε κινητά, να βγάζουμε τις φωτογραφίες τη μία μετά την άλλη, για να απαθανατίσουμε το γεγονός, να το ανεβάσουμε στο Φέισμπουκ, να μας κάνουν ταγκ και λάικ... Να βλέπαμε έτσι κι εμείς σήμερα πώς ήταν εκείνα τα χρωματιστά αγωνιστικά να ξεπροβάλλουν μέσα από το σύννεφο σκόνης (εκτός από κάποιες ίσως ξεθωριασμένες τώρα πια φωτογραφίες που βγάλαμε τότε με φιλμ 35mm)... Και να που κάποια χρονιά δεν ακουγόταν από κανέναν ότι πλησίαζε η ημέρα για το περίφημο ράλλυ! Τι είχε συμβεί άραγε; Πώς γινόταν να μην ακούγεται κάτι; Πολύ απλά, κάποια χρονιά άλλαξαν την πορεία των αγωνιστικών, καθώς θα ακολουθούσαν άλλη διαδρομή πλέον (δεν συμπαθούσαν την άσφαλτο, που λίγο λίγο απλωνόταν τότε στους δρόμους της Ελλάδας) και δεν θα ξαναπέρναγαν από τους βόρειους δήμους της Λακωνίας!! Τι απογοήτευση! Ώστε αυτό ήταν... Και πράγματι, δεν τα ξαναείδαμε! Κι έμεινε εκείνη η γλυκιά ανάμνηση και θύμηση στο νου και στις καρδιές μας...
Σε αυτό το αναμνηστικό γραμματόσημο φαίνεται όλη η διαδρομή που έκαναν τα αγωνιστικά
Και λίγα λόγια για την ιστορία της διοργάνωσης:
Το “Ράλλυ Ακρόπολις" διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1953 με πρώτο νικητή στην ιστορία του τον Nίκο Παπαμιχαήλ με Jaguar XK 120. Ήταν ουσιαστικά η εξέλιξη του Ράλλυ ΕΛΠΑ. Σύντομα το ελληνικό ράλλυ τράβηξε το ενδιαφέρον δυνατών ξένων συμμετοχών, το 1956 συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ενώ το 1973 μπαίνει πλέον στο πρόγραμμα του WRC (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ). Σύντομα, ο ελληνικός αγώνας κέρδισε τη φήμη του πιο σκληρού ράλλυ στην Ευρώπη. Ο τερματισμός αποτελούσε για τους περισσότερους πραγματική νίκη, γι’ αυτό και είχε μεγάλο κύρος στο θεσμό του WRC. Η εκκίνηση στην Ακρόπολη και οι πανέμορφες διαδρομές κέρδιζαν το θαυμασμό των οδηγών, των οποίων τα όνειρα και οι προσδοκίες για νίκη συνήθως κατέρρεαν σε κάποια από τις φυτευτές πέτρες που παραμόνευαν στα σκληρά ελληνικά χώματα. Τα 3.500 χιλιόμετρα περίπου της διαδρομής του πάνω σε άσφαλτο, χωματόδρομο και δύσβατους δρόμους του χάρισαν την φήμη του σκληρού και μαζί με αυτή του χάρισαν και την παγκόσμια αίγλη του. Ο τερματισμός στο ράλλυ αυτό, πόσω μάλλον η νίκη, ανέκαθεν θεωρούνταν παράσημο τόσο για τον οδηγό, όσο και για τον κατασκευαστή λόγω του υψηλού δείκτη δυσκολίας! Με τα χρόνια, το ελληνικό ράλλυ είχε τη φυσική φθορά του χρόνου. Εχασε σημαντικό μέρος της αίγλης του. Το 1995 δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του παγκοσμίου πρωταθλήματος και τα περισσότερα ξένα πληρώματα δεν έκαναν το ταξίδι για την Αθήνα. Επειτα από αυτό και με τους αγώνες αυτοκινήτου να παύουν να αποτελούν το ρομαντικό σπορ του παρελθόντος, να μετατρέπονται σε αγώνες τεχνολογίας και μηχανικών, η ελληνική οργανωτική επιτροπή προσαρμόστηκε στα δεδομένα και κατάφερε να σώσει το Ράλλυ Ακρόπολις και να συνεχίζει πλέον μέχρι σήμερα. Με τον ίδιο άγριο όσο και μεθυστικό ήχο από το γουργουρητό της μηχανής που ακούγεται «ξεδιάντροπα» κάτω από το καπό του αγωνιστικού. Ενας ήχος που μετουσιώνεται σε κινητήρια δύναμη για το όχημα και σε αδρεναλίνη για εκείνον που έχει το δύσκολο έργο να την τιθασεύσει. Να οδηγήσει το αυτοκίνητο μέσα από τις δύσκολες ειδικές διαδρομές. Να φτάσει ως το τέλος...
Πελλ. Α - Πελλ. Β

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τι μας θύμισες τώρα.....