Κυπαρίσσι, Λογκανίκος, Βεργαδέικα, Φουντέικα, Άγ. Κωνσταντίνος (Ρεγκόζενα), Αγόριανη, Γεωργίτσι, Αλευρού, Καστόρειο (Καστανιά), Λουσίνα, Ντεμήρου (Κάστωρ), Καστρί, Νέα Λιβερά, Σερβέικα, Bορδόνια (Λόπεση, Παπαδιάνικα, Επάνω Χώρα, Σουλήνα, Κάμπος, Όραχος), Καραβάς, [Σελλασία, Κονιδίτσα], Παρδάλι, Πελλάνα, Περβόλια
Με αυτή την καταπληκτική θέα του Ταϋγέτου μεγαλώσαμε στον τόπο μας ...από μικρά παιδιά

..κατά παράφραση του κόμικ "Asterix & Ovelix: "Σε ένα χωριό της Λακωνίας δυο ανυπότακτοι χωριάτες είπαν να φτιάξουν το δικό τους μπλογκάδικο"
Βασικά θέματα ...με μια ματιά:
Αναρτήσεις:

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

3.1. Η Πελλάνα ...θυγατέρα απ' το Γεωργίτσι!

 Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε ότι το χωριό μας λεγόταν κάποτε Γεωργιτσιάνικα Καλύβια, αφού από το Γεωργίτσι κατέβηκαν οι προ-παππούδες/γιαγιάδες μας και εγκαταστάθηκαν οριστικά στο λόφο του χωριού μας, όπου είχαν αρχικά τα καλύβια τους.
 Το Γεωργίτσι ιδρύθηκε στις πλαγιές του Ταϋγέτου κατά τον 16ο αι. μ.Χ. και παρέμεινε απάτητο από τους κατακτητές σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Υπήρξε, άλλωστε, καταφύγιο και στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη, αλλά και του Νικηταρά, ενώ από αυτό κατάγεται και ο σημαντικός στρατηγός Παναγ. Παπαθανασόπουλος, έμπιστος του Κολοκοτρώνη, αλλά και αρκετοί άλλοι αγωνιστές του 1821, όπως ο Αθ. Κατσαρός, ο Αθ. Καράγιαννης, ο Αναγνώστης Σιγαλός, ο Νικ. Μοσχοβίτης, ο Παρασκευάς Φασουλόπουλος κ.ά. Μετά την απελευθέρωση, όμως, φαίνεται ότι κάποιοι κάτοικοί του άρχισαν να εγκαθίστανται στο λόφο μας (που έχει υψόμετρο γύρω στα 350 με 400 μ. και αποτελεί προέκταση των πρόποδων του Ταϋγέτου), αφού ήδη το 1833 αναφέρεται ότι στο Δήμο Πελλάνης ανήκει και το χωριό Γεωργιτσιάνικα.
 Οι κυριότεροι λόγοι αυτής της μετοίκησης, εκτός φυσικά από το γεγονός της οριστικής απουσίας των Τούρκων από τον κάμπο, θα πρέπει να ήταν οι εξής: για να βρίσκονται πιο κοντά στα χωράφια τους και για να αποφύγουν την καθημερινή κουραστική ανηφορική πορεία της επιστροφής στο χωριό τους (που έχει υψόμετρο από τα 900 έως τα 1000 μ.). Έτσι, λοιπόν, μετέτρεψαν τα απλά καλύβια τους σε μόνιμες κατοικίες, είχαν εξάλλου κοντά τους την πλούσια πηγή της Άσπρης Βρύσης και σιγά σιγά οργανώθηκαν σε νέα κοινότητα, η οποία το έτος 1912 επονομάστηκε Καλύβια. Αργότερα, το 1932, όταν είχε πλέον γύρω στους 750 κατοίκους, δόθηκε στο χωριό η ονομασία Πελλάνα, λόγω της αρχαίας πόλης που υπήρξε κάποτε εκεί (στη Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Φεραίου αναφέρεται ως ...Πάλλανα).
 Η θυγατέρα, λοιπόν, του Γεωργιτσιού είχε πλέον γεννηθεί! Απέκτησε γρήγορα την αυτονομία της, την αυτάρκειά της, λόγω του εύφορου κάμπου που απλώνεται δίπλα της, στα πόδια της, ενώ με την πάροδο των γενεών χαλάρωσαν οι δεσμοί της με τον φυσικό της ...πατέρα, που βρίσκεται πάντα εκεί στα δυτικά και την ατενίζει από ψηλά ...εκεί, απ' το μπαλκόνι του Ταϋγέτου. Το 1940 το χωριό μας είχε πλέον φθάσει τους 860 κατοίκους, αλλά στη συνέχεια, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τη μετανάστευση που επακολούθησε, ο πληθυσμός του άρχισε να μειώνεται (όπως, άλλωστε, και στο Γεωργίτσι).
 Βέβαια, αυτή η ιστορία της μετοίκησης κατοίκων από ορεινό χωριό προς τον κάμπο δεν ήταν η μοναδική στον ελλαδικό χώρο... Ήταν η φυσική εξέλιξη μετά την εκδίωξη των Τούρκων από την χώρα μας, αφού δεν υπήρχε πλέον λόγος για τους κατοίκους πολλών ελληνικών χωριών να ζουν απομονωμένοι στα ορεινά, μακριά από τα χωράφια που καλλιεργούσαν καθημερινά στους κάμπους.
Πελλ. Α

Δεν υπάρχουν σχόλια: