Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου...

 Τι υπέροχα και θαυμαστά τα δημιουργήματά σου, Κύριε!  Όλα για τα παιδάκια σου, όλα για την ζωή των ανθρώπων. Εδημιούργησε ο Θεός τον κόσμο, το φως, τον ήλιο, τους πλανήτες, την θάλασσα, το χώμα, τα δένδρα, τα φυτά και όλα τα κτήνη και τα ζώα του κόσμου τούτου. Και ύστερα εδημιούργησε τους ανθρώπους, εμάς. Τους έδωσε εξουσία σε όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα, αλλά και υποχρέωση συντήρησής τους και όχι κατάχρησής τους. Ο ήλιος στην κάθε αρχή μιας ημέρας, κάθε ημέρα, ανατέλλει, ώστε να δώσει ζωή και φως στη γη. Ανατέλλει για όλους μας, και για αμαρτωλούς και για αγίους, η βροχή η κρυστάλλινη ξεδιψά κάθε τόσο το χώμα δίνοντας περιθώριο ζωής στα φυτά και τα ζώα. Αυτή η βροχούλα που ανακουφίζει, όπως η μετάνοια τον αμαρτωλό, και σαν θυμίαμα οι ευχαριστίες των δημιουργημάτων του Θεού ανεβαίνουν προς τον ουρανό. Αλήθεια, όλοι έχουμε δει τα ζώα, ειδικά, με πόση χαρά χορεύουν και χαίρονται, σαν ευχαριστία προς στον Θεό που τους έστειλε νεράκι και τα διατηρεί στην ζωή! Ακόμα και τα φυτά και τα δέντρα υψώνονται και χρωματίζονται ακόμα περισσότερο! Όλα ευχαριστούν τον Θεό, για αυτά που τους παρέχει. 

  Ο άνθρωπος, όμως, αν και έμψυχο όν, αν και κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού, με ενδιάθετο λόγο και σκέψη, δείχνει συχνά όχι μόνο αγνωμοσύνη και ευχαριστία για αυτά που έχει και απολαμβάνει από τον Θεό, αλλά επίσης και παραπονιέται, σαν να μην του φτάνουν αυτά!  Αχ, μια σκέψη μόνο αν κάνει ο καθένας μας, και δει τι έχει στα χέρια του και ζει, θα μπορέσει να καταλάβει την αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού, του Τριαδικού Θεού, και θα Τον ευχαριστεί αυθόρμητα και θα Τον δοξολογεί σε κάθε στιγμή της ζωής του. Ακόμα και τα λουλούδια του αγρού, με τα πολύχρωμα φουστάνια τους και με την υπέροχη ευωδιά τους, δοξολογούν τον Θεό, αρκεί μια επίσκεψή μας στην εξοχή! Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο όλα γύρω μας να μας οδηγούν προς τον Θεό, ενώ ο άνθρωπος να απομακρύνεται με τα έργα και τις πράξεις του από Αυτόν; Αναρωτηθήκαμε ποτέ μέσα στη ψυχή μας πόσο πολύτιμο είναι το να έχουμε το νερό, να έχουμε το σιταράκι από το οποίο γίνεται ο άρτος ο επιούσιος και τόσα άλλα; Να έχουμε όλα αυτά, που κατά την λανθασμένη εντύπωσή μας είναι  σίγουρα και να μην τα εκτιμούμε όσο τους αξίζει; Γιατί απλώς, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ο Θεός μάς αγαπά πολύ, και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί, όμως, εμείς να προκαλούμε θλίψη στην ψυχή μας και πόνο από λύπη στον Θεό. Γιατί; Και αυτή είναι μια αχαριστία, είναι αγνωμοσύνη απέναντι σε αυτό που λέγει ο Θεός: "Παιδάκι μου, άνθρωπέ μου, γιατί χάνεσαι και με λυπείς; Κάνε την  ψυχή σου καθαρή και αγνή, όπως καθαρό και αγνό είναι το τρεχούμενο γάργαρο νερό των πηγών που σου προσφέρω!" Αλήθεια, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε την χαρά των υπέροχων δημιουργημάτων του Θεού από τις αθώες και αγνές ψυχές των παιδιών μας, με πόση χαρά και λαχτάρα τρέχουν στο δάσος, αισθανόμενα την ομορφιά των φυτών και των δένδρων του, οσφραινόμενα τις ευωδίες των ανθών και βοτάνων του και χορεύοντας κάτω από τα διαρκή τιτιβίσματα των πουλιών του. 

 Νά τι λέγει ένας άγιος γέρων, διορατικός και ιαματικός, ο γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης για την ομορφιά της κτίσης: "Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα, και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά, και τα βουνά και η θάλασσα, και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα από τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν τις θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, την βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά." 

 Δυστυχώς, όμως, ο άνθρωπος κατήντησε όχι μόνο αχάριστος αλλά και αγνώμων, όπως και καταχραστής με τα διαρκή λάθη του. Θυσιάζει την δροσιά των δασών, την αναπνοή και το οξυγόνο που προσφέρουν, στο βωμό των χρημάτων, με τα θεριά πλοκάμια των πυρκαγιών που αγκαλιάζουν και νεκρώνουν κάθε ζωή, με τα δηλητήρια που απλώνει στα ύδατα και στην ατμόσφαιρα, δηλητηριάζοντας ακόμα και αυτήν την πολύτιμη αναπνοή του! Ω Θεέ μας, πόσο παράλογα φερόμαστε! Βάζουμε φωτιά και καίμε το σπίτι μας, βάζουμε δηλητήριο και φαρμακώνουμε την τροφή μας, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας. Δεν είναι, λοιπόν, παράλογο; Ας ευχαριστούμε κάθε στιγμή τον Θεό μας, δοξολογώντας Τον στον ναό Του σε κάθε Θεία Λειτουργία και Ακολουθία, και ακόμα με το να σώσουμε τις ψυχές μας, και να τις οδηγήσουμε στην αγκαλιά Του που πατρικά και φιλάνθρωπα ανοίγει για εμάς, ο Δημιουργός και Τριαδικός μας Θεός, ο Πλάστης όλων αυτών των θαυμαστών, όλων αυτών των μεγαλείων πάνω σε αυτή τη γη...

Ρασσιάς Ιωάννης
θεολόγος - υποψήφιος κληρικός