Πάθη Χριστού - Πάθη δικά μας...

Αδερφοί μου, για ένα ακόμη σωτήριο έτος και από την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ οι καμπάνες των ιερών ναών θα ξεκινήσουν να ηχούν και να καλούν ωσάν τις φωνές των αγγέλων τον καθένα από εμάς κάθε εσπέρα, ώστε να προσερχόμαστε στους ιερούς ναούς και να συμπάσχουμε και εμείς μαζί με το Χριστό και να ζήσομε τις τραγικές εκείνες ημέρες των παθών…

Ο προαιώνιος Θεός και Πατέρας υπεσχέθη στο ανθρώπινο γένος μετά την έξοδό του από τον Παράδεισο ότι θα αποστείλει τον μονογενή του Υιό, για να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία. Ανά τους αιώνας ο Κύριος ομιλούσε δια των στομάτων αγίων ανθρώπων, των προφητών, ώστε σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια να αποκαλύψει το πώς θα σαρκωθεί, το πώς θα δράσει, αλλά και το σημαντικότερον, πώς θα θυσιαστεί υπέρ της αληθείας και της δικής μας σωτηρίας. Έπρεπε ο Χριστός να έλθει στον κόσμο, τον μάταιο αυτό και πλάνο, και να πάθει, να πάθει υπέρ όλων ημών, να αμφισβητηθεί, να βλαστημηθεί, να μαστιγωθεί, να ταπεινωθεί, και τέλος να βρει τον θάνατον επί σταυρού, έναν θάνατο από τον οποίον όμως πηγάζει η αιώνια ζωή, "ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνει ζήσεται" είχε πει ο Ίδιος. Τα άγια αυτά πάθη του Χριστού, όμως, ουδεμία σχέση έχουν με τα πάθη τα δικά μας, τα πάθη τα ανθρώπινα, που οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, αφού τα πάθη του Χριστού καταργούν τα δικά μας, τα περιορίζουν, τα εξαφανίζουν. Γι’ αυτό και ο προφήτης Ησαΐας λέγει: "Στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη θεραπεία μας. Γι’ αυτό βρίσκεται «εν πόνω»". Ο άνθρωπος λόγω της φύσεώς του είναι επιρρεπής στην αμαρτία, που την κάνει από απροσεξία πολλές φορές πάθος, που δύσκολα και με πολύ κόπο, αν ριζώσει στην καρδιά του, εξαφανίζεται. Όπως ένα φυτό που είναι βλαβερό για τα υπόλοιπα, που αν δεν ξεριζωθεί από νωρίς, αλλά πιάσει ρίζα και μεγαλώσει, τότε θα χρειαστεί πολύς κόπος και προσπάθεια, για να ξεριζωθεί.

Τι είναι ακριβώς τα πάθη, αδερφοί μου; Πάθος είναι η επανάληψη και σταθεροποίηση μιας ηθικής ασθένειας, μιας αμαρτίας π.χ. της πλεονεξίας, της μέθης, της ακολασίας. Η εμμονή, δηλαδή, του ανθρώπου στην αμαρτία, που την διαπράττει συνεχώς. Ο άνθρωπος των παθών γίνεται ένα κουρέλι, γίνεται όργανο χειραγωγούμενο στα χέρια του ψυχοφάγου διαβόλου, γίνεται πλέον ένας ζωντανός νεκρός, διότι μπορεί να ζει σωματικά, αλλά πνευματικά η ψυχή του είναι νεκρή, είναι σκοτεινή, έχοντας απομακρυνθεί από τον Θεό. Και είναι θλιβερό σήμερα, σε αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε, ο άνθρωπος, αντί να μετανοήσει για τα πάθη του, να αφοσιώνεται και να κυλά ακόμα περισσότερο προς στην αμαρτία, να ξεχνά τον Θεό, κάνοντας υπακοή στις προσταγές μιας αμαρτωλής κοινωνίας και των διαβολικών οργάνων της, να ξεχνά ο άνθρωπος σήμερα από Ποιον πλάστηκε, να ξεχνά από Ποιον ευεργετείται, να ξεχνά Ποιος έπαθε, σταυρώθηκε και απέθανε γι' αυτόν…

Επειδή τα πάθη είναι πολλά και διάφορα, το σημαντικότερο, λοιπόν, όπλο προς αυτά είναι η πρόληψη, δηλαδή ο χριστιανός, όταν αμαρτήσει, πρέπει να εξετάσει τον εαυτό του, να μετανοήσει και ύστερα να προστρέξει άμεσα κάτω από το πετραχήλι του ιερέως, ώστε με την ιερά εξομολόγηση να λάβει την άφεση, και όλα αυτά για να μην του γίνει αυτή η αμαρτία εμμονή, συνήθεια, να μην του γίνει πάθος. Πολλοί προβληματίζονται και στενοχωρούνται, φτάνοντας πολλές φορές και στην απελπισία, λέγοντας: Μα αμάρτησα, μετανόησα, εξομολογήθηκα, αλλά μετά από λίγο καιρό ξανακύλησα, διέπραξα ξανά αυτή την αμαρτία… Αδερφοί μου, ουδείς άνθρωπος αναμάρτητος, παρά μονάχα ο Χριστός, η πνευματική ζωή είναι μια συνεχής μάχη, ως στρατιώτες Χριστού θα έχομε νίκες αλλά και ήττες.

Αμαρτάνει κανείς, μετανοεί, ξαναπέφτει πάλι, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, ενώ το κάκιστο και βλαβερό για την ψυχή του χριστιανού είναι να μην ανίσταται, να μην σηκώνεται δηλαδή από την πτώση της αμαρτίας αυτής, αλλά να συνεχίζει να παραμένει πεσμένος, αμετανόητος και να μην προσπαθεί πλέον να σταματήσει την συνήθεια αυτή. Άλλωστε, όπως και ο άγιος γέρων Παίσιος είχε πει: "Ο μεν παράδεισος είναι γεμάτος από μετανοημένους αμαρτωλούς, η δε κόλαση από αμετανόητους".

Και αν σε κάποιον έχουν ήδη στην καρδιά του ριζώσει πάθη, τότε ας αρχίσει άμεσα την πνευματική του εργασία, την ανακαίνιση του εαυτού του, ώστε να γίνει ένας άνθρωπος καινός, νέος, ένας άνθρωπος που θα έχει στη ζωή του πλέον «τα μάτια του δεκατέσσερα» και με πολύ προσοχή θα αποφεύγει τις αιτίες που γεννούν τα πάθη αυτά. Παράδειγμα, όπως κάποιος που έχει μια αλλεργία σε κάποια τροφή ή σε κάποιο αντικείμενο ή φυτό, ξέρει ότι πρέπει να αποφύγει κάθε συνάντηση μαζί του, έτσι και στην πνευματική ζωή, προκειμένου να μην ξανακυλήσει κανείς στα ίδια πάθη, στις ίδιες αμαρτίες αποφεύγει κάθε τι, που του ερεθίζει και του παρασύρει την ψυχή.

    Εύχομαι να φωτιστούμε τις ημέρες αυτές, και να ζήσομε τα άγια πάθη του Κυρίου μας, να προβληματιστούμε, και να ιδούμε μέσα από τα σεπτά πάθη του Χριστού, τα δικά μας πάθη τα αμαρτωλά, ώστε να φιλοτιμηθούμε ακούγοντας στην καρδιά μας την φωνή του γλυκυτάτου Νυμφίου: "Παιδί μου, έλα προς εμέ, για να αναπαυτείς και να απαλλαγείς από το βάρος των αμαρτιών σου, από τον αιώνιο θάνατο, γιατί με τον θάνατό μου σου έδωσα ζωή, και με την ανάστασή μου σε ανάστησα"...

 Αμήν, γένοιτο!

 ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ!

ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ!

 Ρασσιάς Ιωάννης

υποψήφιος κληρικός