4.3. Περιμένοντας την Ανάσταση - Το κοιμητήριο.

 Μεγάλο Σάββατο σήμερα... Η εις Άδου κάθοδος...
 Συνήθως, τα κοιμητήρια βρίσκονται σε τοποθεσίες που δεν πολυφαίνονται... Σε μας, όμως, το κοιμητήριο βρίσκεται μπροστά μας, στη θέα που έχουμε από το χωριό προς τον κάμπο. Αλλά και σε μια διακριτή απόσταση από εμάς: ούτε πολύ κοντά, ώστε να διακρίνεις λεπτομέρειες, ούτε πολύ μακριά, ώστε να μην φαίνεται τίποτα...

 Αλλά και όταν βρίσκεσαι εκεί, επειδή δεν είναι τοποθετημένο σε κλειστό χώρο, αλλά επάνω σε μικρό λόφο, η ματιά σου μπορεί να απλωθεί είτε προς το χωριό είτε προς τη μεριά του κάμπου, και αυτό σε ξεκουράζει από όποια συναισθήματα κι αν νιώθεις εκείνη την στιγμή... Είναι, βλέπεις, ένα είδος ληξιαρχείου για το χωριό μας. Και, όπως και να το κάνεις, όλοι μας έχουμε κάποιο συγγενικό πρόσωπο που κείτεται εκεί: στους κεκοιμημένους. Με μια ματιά απλώνεται μπροστά σου ένας κατάλογος ονομάτων και επιθέτων, που πέρασαν κάποτε από τη ζωή του χωριού μας, μια μικρή ιστορία από την εξέλιξη των επιμέρους οικογενειών, ένα αρχείο μνήμης ...αυτό άλλωστε σημαίνει η λέξη μνήμα. Ο ναός του κοιμητηρίου είναι αφιερωμένος στο Γενέθλιον της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.

 Εγώ, όμως, θα σταθώ εδώ για λίγο σε ένα πρόσωπο: στον Αποστόλη τον Μπακή, που έφυγε νωρίς, ...αλλά εκεί στη φωτογραφία στο μνήμα του στέκεται στα γόνατα με το παντελονάκι του, χρόνια τώρα, ...δεκαετίες, λες και σε λίγο θα παίξει πάλι μπάλα στο γήπεδο και μας κοιτάει με μια εκφραστική ματιά, ...που τα λέει όλα! Σα να περιμένει την κοινή ανάσταση όλων!

 Γιατί με γεμίζει ελπίδα αυτή, μόνον, η φωτογραφία, δεν ξέρω! Νιώθεις σα να σου δίνει αισιοδοξία και ξεπερνάς όποιο αρνητικό συναίσθημα νιώθεις εκεί λόγω του χώρου. Να γιατί η Ανάσταση του Χριστού - λες, εκείνη τη στιγμή - δίνει ένα νόημα στη ζωή μου... (εκείνο το "θανάτω θάνατον πατήσας", ας πούμε...) Είναι σαν να πέρασαν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κείτονται εκεί, ...σαν να πέρασαν απλώς από μία πόρτα, αφού άφησαν πρώτα το σαρκικό τους ένδυμα, και μπήκαν σε έναν άλλο χώρο για να συνεχίσουν εκεί τη ζωή τους! Τι να πω, εγώ; Έτσι, όμως, νιώθω κάθε φορά που αντικρίζω τον Αποστόλη μας εκεί... Να 'μαστε καλά, να τον θυμόμαστε! Και αυτόν και όλους τους άλλους εκεί, τους κεκοιμημένους προγόνους! Είδατε που, πιο πολύ, παλιότερα, αφήνανε κόκκινα αυγά εκεί, στους εν τοις μνήμασιν...

 Χριστός ανέστη! θα πούμε σε λίγο...

(φαντάζει κοινότοπο, κάθε χρόνο, δεδομένο, αλλά ας δούμε και την ειδοποιό διαφορά, όπως μου την εξήγησε κάποτε ένας παππούλης: διάφοροι κατά καιρούς ανέστησαν άλλους, αλλά το να αναστήσει τον εαυτό του, μόνον Ένας το τόλμησε!!)

Πελλ. Β